Fly4free.pl

Wizyta w ogrodzie Balata jest w mojej ocenie prawdziwym "must see" na Martynice – warta zarówno czasu jak i pieniędzy i zdecydowanie ją polecam każdemu odwiedzającemu Martynikę.

Po wyjściu z ogrodu, chciałem skorzystać z okazji, że ogród zlokalizowany jest w bezpośrednim sąsiedztwie lasu deszczowego. W związku z tym bezpośrednio po wyjściu skierowałem się w kierunku szosy, którą przyjechałem z miasta i skręciłem na niej w lewo (czyli kierunku przeciwnym niż FdF) po czym po przejściu kilkuset metrów, ukazał się drogowskaz na Absalon:



Absalon to dawne, nieczynne już uzdrowisko, w którego okolicach rozpoczyna swój bieg kilka szlaków prowadzących do lasu deszczowego oraz pobliskich wodospadów. W zasadzie podstawą jest jeden szlak okrężny, którego pokonanie zajmuje ok. 2 godziny. Pozostałe szlaki odchodzą w różne strony właśnie od niego.

Droga do Absalon prowadzi początkowo wzdłuż szosy (jest to ślepa ulica w związku z tym ruch na niej był zerowy) obok bardzo gęstego lasu deszczowego:





Wejście na szlak okrężny trudno przeoczyć:



Niestety już od początku widać, że na szlaku będzie bardzo mokro…:



Szczerze mówiąc spodziewałem się tego po kilku ulewach, które miały miejsce jeszcze podczas wizyty w ogrodzie Balata, ale chciałem się przekonać co do warunków na miejscu na własnej skórze. Bardzo szybko pojawiło się również porządne błoto:



Las wzdłuż szlaku przypominał ten na Gwadelupie – o ile nie był jeszcze gęstszy:



Po około 20 minutach rozpoczęła się kolejna ulewa i dałem sobie spokój z dalszym forsowaniem szlaku. Nie miałem ochoty na kolejne przemoczenie butów z racji planów na Gwadelupie następnego dnia. Powoli wróciłem zatem do punktu wyjścia czyli szosy – dodam, że wcale nie było to łatwe – schodzenie z góry w błocie to spore wyzwanie.

Wracając w stronę głównej drogi przeszedłem jeszcze przez stary most Baron podwieszony bardzo wysoko nad strumykiem oraz wodospadem o tej samej nazwie:





…i powoli skierowałem się w stronę FdF.

Poniżej zamieszczam kilka ujęć wspomnianej już bazyliki Sacre-Coeur, do której zajrzałem po drodze. Robi naprawdę duże wrażenie, chociaż uczciwie trzeba też przyznać, że jest bardzo zaniedbana i widać, że niszczeje w bardzo szybkim tempie – zarówno z zewnątrz jak i wewnątrz:





Sprzed platformy przed wejściem do bazyliki roztacza się natomiast piękny widok na Fort-de-France:



Chwilę później przyjechał autobus, którym wróciłem do miasta.

Jeśli chodzi o samo miasto FdF to muszę przyznać, że prezentuje się bardzo dobrze – jak typowe miasto europejskie. Pointe-a-Pitre na Gwadelupie przy FdF to naprawdę ubogi i zaniedbany krewny. W mojej ocenie różnica jest olbrzymia – zarówno jeśli chodzi o sposób i intensywność zabudowy, szerokie ulice oraz widoczne na każdym kroku dbałość o czystość oraz porządek.

W pobliżu portu warto rzucić okiem na fort St.L ouis:





…obok, którego znajduje się niewielka plaża oraz park:



Z kolei budynkiem w FdF, który przynajmniej na mnie zrobił największe wrażenie jest położona w niewielkiej odległości od fortu Biblioteka Schoelchera:



Do wnętrza biblioteki jest swobodny dostęp dla każdego - można przeglądać tam księgozbiór, zatrzymać się w czytelni lub najzwyczajniej w świecie skorzystać z bardzo dobrego dostępu do internetu. Wnętrza prezentują się równie interesująco jak cały budynek z zewnątrz:



Ja tymczasem pokręciłem się jeszcze po okolicznych uliczkach i wróciłem powoli na statek. Na Martynice będziemy jeszcze raz za tydzień i wtedy mam zaplanowany wyjazd nieco dalej. Ale o tym napiszę trochę później.

C.D.N.Węży ani innych groźnych gadów na Gwadelupie ani Martynice nie ma. Przynajmniej teoretycznie. Również teoretycznie podobno można tam spotkać ptasznika (pająka) ale rzadko się to zdarza. Trzeba uważać jedynie na jakieś parzące żabki (wystarczy ich nie dotykać) :-)

Z tego co pamiętam to najgorzej jest na St.Lucii, gdzie kolonizatorzy nazwozili różnych zwierzaków obcych dla tego ekosystemu i ze skutkami mieszkańcy walczą tam do dzisiaj. Mają tam np. boa dusiciela i kilka jadowitych węży wiec w lesie trzeba uważać-chociaż z tego co mówiła przewodniczka boa nie zaczepiany nie zaatakuje człowieka. Nie widziałem ani jednego ani tym bardziej nie sprawdzałem:-)No i dotarliśmy do Curacao położonego niedaleko od wybrzeży Wenezueli.



Zatrzymaliśmy się tutaj w Willemstad –niezwykle malowniczej miejscowości, której kolorowa starówka jest wpisana na listę UNESCO i jest naprawdę urzekająca. Samo miasto podzielone jest na dwie części: Otrobanda oraz Punda, pomiędzy którymi granicę wyznacza kanał wodny. Kanał ten jest jednocześnie drogą wodną, który prowadzi do dużej, położonej w głębi lądu zatoki, przy której z kolei funkcjonuje jedna z największych rafinerii ropy naftowej na Karaibach.

Pomimo, że wyspa jest stosunkowo nieduża posiada sprawnie funkcjonującą komunikacją. W zależności od tego, na którą część wyspy chcemy dotrzeć musimy najpierw udać się na jeden z dworców – nazwanych od nazw dzielnic Otrobanda lub Punda (trasy linii z obu dworców pokrywają się w niewielkim stopniu). Chociaż z racji niedzieli autobusy nie jeździły zbyt często, z mojego punktu widzenia nie stanowiło to problemu. Bazowałem przy tym na rozkładach ze strony http://autobusbedrijf.org/?lang=en – jak się okazało, zarówno układ linii jak również rozkłady jazdy były zgodne z tym co weryfikowałem później w rzeczywistości:-)

Statek zacumował w dzielnicy Otrobanda, skąd udałem się na pobliski dworzec autobusowy. W planach miałem w pierwszej kolejności wycieczkę do jaskini Hato położonej w północnej części wyspy, w okolicach lotniska. Oznaczony autobus przyjechał zgodnie z rozkładem jazdy:



Bilet można kupić bezpośrednio u kierowcy przy wsiadaniu do autobusu. Chociaż Curacao ma swoją walutę (guldeny nawiązujące do przed-eurowych guldenów holenderskich), można tutaj było bez problemu płacić dolarami amerykańskimi (1 USD/os.).

Po około 20 minutach dotarłem na miejsce. Już pierwszy rzut oka na otoczenie nie pozostawiało wątpliwości, że Curacao musi mieć zupełnie inny klimat niż odwiedzone wcześniej wyspy. Pierwsze w oczy rzuciły się dorodne kaktusy, które jak przekonałem się niewiele później są obecne tutaj praktycznie na każdym kroku:





Zresztą o ile na Gwadelupie czy Martynice można było sobie wyobrazić forsowanie lasu deszczowego (chociaż byłoby to trudne) poza szlakiem, to forsowanie lasu kaktusowego na Curacao bez tarana-jakiegoś spychacza lub traktora wydaje się niewykonalne. Kaktus rośnie tutaj dosłownie na kaktusie.

Sama jaskinia Hato położona jest generalnie pośrodku niczego – w sąsiedztwie poza kaktusami nie widać jakiejś poważniejszej zabudowy. W związku z tym trudno było przeoczyć bramę prowadzącą do mojego celu:



Bilet kosztuje 9 USD, można płacić kartą kredytową. Zwiedzanie odbywa się w niewielkich grupach wyłącznie z przewodnikiem – same grupy są formowane na bieżąco a czas oczekiwania nie powinien przekraczać 15 minut. Sama wycieczka po jaskini trwa ok. 40 minut.

Aby dotrzeć do jaskini, trzeba podejść schodkami do góry do miejsca, gdzie zlokalizowane jest wejście. W skałach widocznych na poniższych fotkach schowana jest jaskinia Hato:





Sprzed samego wejścia do jaskini widać pas startowy pobliskiego lotniska z "zaparkowanymi" na nim maszynami:



…a przyglądając się uważnie otaczającym drzewom można wypatrzeć wygrzewające się na nich iguany:



Tak wygląda samo wejście do jaskini:



Niestety po przekroczeniu tego miejsca, w samej jaskini – poza jednym miejscem – obowiązuje zakaz fotografowania. Według słów przewodniczki został wprowadzony w celu ochrony formacji skalnych jak również ptaków, które wlatują do jaskini i błądzą po niej a aparaty i flesze rzekomo doprowadzały je do szaleństwa…

Sama trasa ma nie więcej niż 200-300 metrów długości i prowadzi przez kilka połączonych ze sobą sal. Jaskinia Hato jest zbudowana ze skał wapiennych a jej największą atrakcją są olbrzymie stalaktyty i stalagmity. Jest na pewno mniejsza od opisywanej wcześniej przeze mnie jaskini Harrisona na Barbadosie a także jest w niej bardziej sucho.

W sali, do której wpada dzienne światło (otwór jest w sklepieniu) można było wykonać zdjęcia – uczciwie jednak mówiąc jest to najmniej atrakcyjna część Hato i ocenianie na ich podstawie całej jaskini na pewno nie byłoby do końca właściwe:









Ponieważ po wyjściu z jaskini miałem jeszcze trochę czasu do przyjazdu autobusu, zrobiłem sobie wycieczkę po krótkiej trasie indiańskiej położonej w pobliżu jaskini. Jest to w dużym uproszczeniu ścieżka idąca z jednej strony w bliskim sąsiedztwie skał, w których schowana jest jaskinia, z drugiej zaś – przez "las kaktusowy":









Ścieżka jest praktycznie pusta – zdecydowana większość zwiedzających jaskinię nie dociera do niej. Może dzięki temu na ścieżce można co chwilę spotkać jakiegoś mniejszego lub większego gada, dzięki którym odnosi się wrażenie, że ścieżka się dosłownie rusza. Są to w zdecydowanej większości małe jaszczurki w różnych kolorach oraz iguany. Niektóre potrafią mieć konkretniejsze rozmiary:



Dopóki nie zobaczą one człowieka poruszają się niezwykle dostojnie i powoli – z nóżki na nóżkę. Gdy iguana ze wspomnianego zdjęcia mnie jednak dostrzegła, włączyła taki dopalacz, że nawet konstruktorzy Formuły 1 byliby zachwyceni. Nawet nie wiedziałem kiedy i gdzie znikła. O gadziej "drobnicy" nawet nie wspominam – jest ona tak szybka, że jej sfotografowanie wymagałoby anielskiej wręcz cierpliwości, dużej dawki szczęścia i świetnej optyki w aparacie – a jest to tym trudniejsze, że ich ubarwienie doskonale się zlewa z otoczeniem i naprawdę trudno je zauważyć dopóki nie zaczną uciekać. Ale gdy już zaczną uciekać, czas kiedy je widać można liczyć w pojedynczych sekundach:-)

Po wizycie na ścieżce indiańskiej wróciłem na przystanek autobusowy – oznaczony jak wszystkie przystanki w "terenie" charakterystycznymi słupkami:



…gdzie punktualnie kilka minut później pojawił się autobus jadący na dworzec Otrobanda.

Mówiąc o komunikacji na Curacao warto wspomnieć jeszcze o drugiej jego formie – małych busikach bez numerów, które o tym, że pełnią funkcję komunikacji miejskiej można poznać po tym, że ich numer rejestracyjny, zaczyna się od "BUS". Jeżdżą podobnie jak marszrutki, modyfikując czasami nieznacznie trasę. Mi zdarzyło się korzystać z niej raz – koszt wyniósł ok. 1,5 USD (około bo z dwóch dolarów dostałem kilka monet reszty w tutejszych guldenach):



Wspomnianym busikiem dojechałem do dworca Punda, którego jedną z atrakcji jest "pływający targ". Niestety ze względu na niedzielę w całym Curacao mało co było otwarte (głównie sklepy z pamiątkami i knajpki), w związku z czym na pływającym targu również niewiele się działo:





Normalnie jest to jednak podobno miejsce pełne życia i ludzi:-)

Mówiąc o obu dzielnicach Willemstad czyli Otrobandzie oraz Pundzie nie można nie wspomnieć o tym, że połączone są dwoma niezwykłymi mostami. Pierwszy - królowej Juliany to potężna, zawieszona bardzo wysoko konstrukcja górująca nad miastem – bezpośrednio pod nią mogą przepływać największe jednostki. Z kolei drugi – zabytkowy most królowej Emmy to most pontonowy, pod którym nie przepłynie raczej nic – może poza rybami:-). Wejście do zatoki oraz oba mosty widać na poniższym zdjęciu:



Konstrukcja mostu królowej Emmy o tyle ciekawa, że w razie potrzeby , most może być bardzo szybko złożony – wówczas jeden koniec mostu jest odczepiany od strony Pundy, a następnie cały most "przepływa" w taki sposób, że przybija do drugiego brzegu. Podobne mosty widziałem niedawno płynąc przez Kanał Sueski. Operację taką można oglądać wielokrotnie w ciągu dnia – dzieje się to nawet wówczas, gdy na moście są jacyś przechodnie. Nie mogą oni wówczas jedynie z niego zejść – ale mają zapewnioną ciekawą przejażdżkę:-)

Rozmiaru mostu królowej Juliany można docenić dopiero gdy widać przepływające pod nim jednostki – np. poniżej widać przepływającą sporych rozmiarów barkę wraz z holownikami (ale pod mostem tym przepływają również znacznie większe jednostki):



W tym czasie most królowej Emmy był już złożony a wyjście z kanału na morze całkowicie otwarte. Normanie w miejscu, w którym płynie barka rozłożony jest właśnie ten most:



Natychmiast po przepłynięciu barki rozpoczęła się operacja rozkładania mostu pontonowego:





…i już po wszystkim:-)



Aby nie paraliżować miasta, w czasie kiedy most pontonowy jest złożony, łączność zapewniają kursujące bardzo często bezpłatne promy miejskie.

Willemstad jest niezwykle malowniczym miasteczkiem, którego kamienice oraz większość obiektów użyteczności publicznej robią olbrzymie wrażenie. Po stronie Otrobandy może mniej, np.:





…ale widok na nabrzeże Pundy jest naprawdę niezwykły: