Fly4free.pl

Tymczasem na statku trwały przygotowania do imprezy karaibskiej na pokładzie basenowym:



Samej imprezie jak zwykle towarzyszyła masa rekwizytów, np. model statku:



…oraz figury lodowe z ostatnich tygodni (muszą je trzymać w jakiś zamrażarkach) a także liczne kompozycje z owoców i warzyw:













Sama impreza zaczęła się ok. 22 i trwała w sumie do 1 w nocy:



…po czym została przeniesiona na jeden z niższych pokładów.

A my powoli zbliżamy się do kolejnej wyspy czyli St.Lucii:-)

C.D.N.Kolejny przystanek przypadł na Santa Lucii:



Santa Lucia przywitała nas porządnym deszczem:



Zresztą myślę, że jeśli napiszę, że w ciągu dnia padało 20 razy to na pewno nie przesadzę – nie liczyłem ale niewykluczone, że było tego nawet jeszcze więcej. Trwało to za każdym razem nie dłużej niż 10 minut ale intensywność niektórych opadów była taka, że nazwanie ich ulewą nie oddaje nawet w części tego, co się działo wokół:-)

Akurat na ten dzień zaplanowałem całodniową wycieczkę ze statku. Czytałem wcześniej kilka relacji z pobytów na St. Lucii w internecie i uznałem, że wyspa jest na tyle różnorodna a jednocześnie trudna do indywidualnego objechania w czasie postoju statku w porcie w Castries, że to optymalna w tym miejscu forma zwiedzania.

Nasza grupa liczyła 14 osób i miała charakter łączony angielsko-niemiecki z naprawdę rewelacyjną przewodniczką. Sabine pochodzi z Niemiec i przeniosła się na St.Lucię wiele lat temu-od kilku lat obwozi po wyspie wycieczki – głównie z Europy. Komentując na powitanie deszczową pogodę stwierdziła krótko, że nie pamięta na wyspie wizyty statku Costy, kiedy by nie padało, podczas gdy w inne dni potrafi być ładnie i słonecznie :-) Jak widać Costa przynosi St.Lucii brzydką pogodę:-)

Wycieczka składała się z dwóch części. Pierwsza z nich odbywała się małym busem, którym przemieściliśmy się ze stolicy St.Lucii – Castries do Soufriere zatrzymując się po drodze w kilku miejscach. Drogę powrotną pokonaliśmy z kolei katamaranem podróżując wzdłuż brzegu i odwiedzając po drodze kilka zatoczek. Całość trwała około 8 godzin.

Tytułem wstępu warto jeszcze wspomnieć, że St. Lucia to wyspa z jednej strony niewielka, z drugiej zaś bardzo "dzika" i nie zmieniona zbytnio przez człowieka. Jest bardzo górzysta a drogi są kręte i miejscami bardzo niebezpieczne – do tego w wielu miejscach w dość kiepskim stanie i słabo oznaczone. Jeździ się po lewej stronie i dość brawurowo – wyprzedzanie pod górkę i na zakrętach było czymś normalnym – po uprzedzeniu innych pojazdów klaksonem. Z tego między innymi powodu większość przewodników po Karaibach odradza wypożyczanie na St.Lucii samochodu – chociaż w Castries było to jak najbardziej możliwe. Poniższe zdjęcia w pewnym stopniu oddają to jak wyglądają drogi i jazda samochodem po tej wyspie:





A my tymczasem sprawnie wyjechaliśmy z Castries wyjeżdżając na wzgórze Mount Fortune górujące nad portem, mijając po drodze rezydencję gubernatora wyspy, który reprezentuje władczynię Wielkiej Brytanii:



Wyspa jest niepodległym państwem i jednocześnie członkiem Bytyjskiej Wspólnoty Narodów, jednak władza królewska nad wyspą ma charakter symboliczny. Historycznie wielokrotnie przechodziła z rąk do rąk – siedmiokrotnie była w rękach Francuzów i tyle samo razy w rękach Brytyjczyków.

Z czasów kolonialnych w Castries pozostały resztki fortu, które zostały zaadaptowane na potrzeby szkół i urzędów i nie przypominają aktualnie tradycyjnego obiektu obronnego – poza niszczejącym dawnym magazynem amunicji:



Kierując się w stronę Soufriere mijaliśmy typowe wyspiarskie domki, z których część jest całkowicie drewniana a część posiada jakieś elementy betonowe – jedne i drugie muszą sobie co roku radzić z potęgą tutejszych huraganów:





Podczas pierwszego odcinka naszej podróży wielokrotnie wjeżdżaliśmy i wyjeżdżaliśmy z tutejszego lasu deszczowego, który pokrywa dużą część wyspy. Zaraz po wyjeździe z Castries droga prowadziła jednak najpierw przez liczne plantacje bananów:



Kierowca wyszukał bananowca z ledwo zawiązanymi owocami po czym usłyszeliśmy wykład na temat dojrzewania bananów, skąd się bierze ich kształt, jak kwitną oraz jak są zbierane i pakowane. Na poniższym zdjęciu na świeżo zawiązaną kiść bananów nie naciągnięto jeszcze plastikowego worka, w którym rosną one aż do zbiorów:



Przyczyna zakładania tych worków jest prozaiczna: większość bananów trafia na eksport a ich odbiorcy oczekują bananów idealnych jeśli chodzi o wygląd. Pozostawienie ich na drzewie bez osłony oznaczałoby gwarantowane skazy będące efektem działania ptaków i owadów a także stwarzało ryzyko, że w kiści bananów jakiś owad (np. pajączek) uwije sobie gniazdko i zostanie wyeksportowany do Europy czy Stanów co stanowiłoby poważne naruszenie przepisów fitosanitarnych. Co jakiś czas słychać zresztą o podobnych przypadkach (zwykle, gdy nie chodzi o małego pajączka ale jakiegoś groźnego pająka lub innego owada) co dowodzi, że nawet foliowe worki nie dają 100% ochrony przed takimi przypadkami.

Chwilę potem mogliśmy zobaczyć z góry przepiękną zatokę Marigot Bay z zacumowanymi jachtami możnych tego świata, których rezydencje położone są na zboczach wzgórz otaczających zatokę:



Z tego samego miejsca roztaczał się również piękny widok na las deszczowy:



Kierując się w stronę Soufriere, kolejny nasz postój przypadł we wiosce rybackiej Anse La Raye. Historycznie była oprócz rybactwa ośrodkiem produkcji cukru oraz rumu. Aktualnie jest popularnym celem wycieczek turystycznych, pojawiło się w niej sporo straganów i stoisk dedykowanych wyłącznie turystom, które zasłaniają tradycyjne malutkie domki tutejszych mieszkańców:





W Anse la Raye można znaleźć również pozostałości po starej zabudowie kolonialnej – np. opuszczoną plebanię obok kościoła:



…jak również zabudowę wokół głównego placu wioski:




W Anse La Raye jest również niewielka plaża – aczkolwiek służy ona bardziej jako "parking" dla łodzi niż miejsce rekreacji:



Po krótkim postoju ruszyliśmy dalej i parę chwil później mogliśmy zobaczyć tę samą wioskę z góry:



Po raz pierwszy pojawiła się również możliwość zobaczenia dwóch stożkowych szczytów będących symbolem St.Lucii znanych pod nazwą Pitonów. Są one pozostałością wybuchu wulkanu, bliżej położony jest niższy Petit Piton a nieco dalej Gros Piton. Mają one odpowiednio 738 oraz 786 metrów wysokości, na niższy z nich można się wspinać w zorganizowanej grupie z miejscowym przewodnikiem. Oczywiście pierwszy widok nie był idealny ale w ogóle był (wcześniej oba Pitony były zasłonięte przez mgłę) – akurat padał deszcz…



A to trochę lepsze ujęcie:



Kolejnym celem naszej wycieczki był wulkan La Soufriere, od którego nazwę przyjęła pobliska miejscowość. Jest to jedyne w swoim rodzaju miejsce na świecie – jak nazwała to przewodniczka "wulkan drive-in", do którego krateru można wjechać samochodem. Wynika to stąd, że podczas ostatniej poważnej erupcji jedna ze ścian wulkanu się zawaliła i powstała olbrzymia kaldera z łatwym dostępem z zewnątrz:



Wulkan cały czas dymi a do tego śmierdzi siarką a raczej siarkowodorem – smród jak dla mnie nieprawdopodobny i nie zachęcający do dogłębnej eksploracji – ale być może był spotęgowany deszczem. Akurat w momencie kiedy wjechaliśmy do wulkanu rozpadała się największa tego dnia ulewa. Poczekaliśmy chwilę, aby można było zrobić kilka zdjęć wulkanicznych "dymków":







Kolejnym punktem naszej wycieczki była rezydencja Morne Cubaril Estate będąca jednocześnie przepięknym ogrodem i plantacją:











…na terenie, której położona jest również restauracja, w której zjedliśmy lunch składający się głównie z dań kreolskiej kuchni:





Dania miały niewątpliwie oryginalny smak. Mi w pamięci została sałatka bananowa :-)

Jako deser można było spróbować cukierków z kakaowca przyrządzanych na miejscu z kawałków pokrojonego owocu kakaowca oraz brązowego cukru:



Po krótkim odpoczynku udaliśmy się na zwiedzanie plantacji, do której prowadziła urokliwa alejka:



Na "starcie" czekało na nas drzewo z nie dojrzałymi jeszcze owocami mango:





…oraz odtworzona wioska typowych kreolskich domków – tak lekkich, że aż dziwne, że były w stanie przetrwać jakikolwiek deszcz czy burzę o typowym dla tego regionie huraganie nawet nie wspominając:





St. Lucia znana jest również z uprawianych tutaj przypraw. Na plantacji można zobaczyć uprawę niektórych z nich, m.in. pnącza wanilii, której uprawa akurat w tym miejscu do najprostszych nie należy ze względu na fakt, że musi być zapylana ręcznie:



W dalszej części plantacji czekała na nas prezentacja a w zasadzie małe show pod tytułem "skąd się bierze czekolada"…
Punktem wyjścia są owoce kakaowca:



Po otwarciu owocu można zobaczyć miękki miąższ, składający się z wielu części – jest on jednak w smaku cierpki i zupełnie nie przypomina czekolady:



Do wyodrębnionych z miąższu "pestek" należy dodać wodę kokosową oraz całość wymieszać. Nam zostało to zaprezentowane w tradycyjnej formie – w wielkim garze przez pracownika plantacji: