Fly4free.pl

Żeby nikt nie myślał o kaktusach źle, na powitanie poczęstowano nas likierem kaktusowym (muszę przyznać, że całkiem dobrym):



Sam domek nie robił jakiegoś wielkiego wrażenia poza tym, że pomieszczenia były malutkie i w zdecydowanej większości przechodnie.

Przed domkiem rosło drzewo calabash, które wcześniej widziałem już na St.Lucii. Ma ono bardzo charakterystyczne duże kuliste i niejadalne owoce:





…które po usunięciu miąższu służą do wyrobu misek i pojemników (muszę przyznać, że widziałem je na wielu wyspach):




Stąd rozpoczęliśmy podróż w kierunku południowym, wzdłuż przeciwnego brzegu wyspy. Wkrótce pojawiły się pierwsze – prawie bezludne plaże:



…chociaż mówiąc szczerze więcej na nich było samochodów pozostawionych przez nurków niż plażowiczów:-)



Samymi samochodami próbuje się tutaj zresztą wjechać prawie do samego morza:



Jeśli chodzi o plaże to nie widziałem na nich piasku – największą ich atrakcją są koralowe pozostałości a także kamienie pochodzenia koralowego:



Przewodnik ostrzegł wszystkich, że wywożenie korali z Bonaire jest zabronione i w przypadku znalezienia ich u kogoś w porcie podlega karze od 500 USD za każdy kamyk, co skutecznie poskromiło nasze zapędy kolekcjonerskie :-)

Główną atrakcją południowej części wyspy jest zakład firmy Cargill specjalizujący się w produkcji soli z odparowania wody morskiej. Zakład ten stanowi kontynuację bardzo długiej tradycji związanej z tego rodzaju produkcją na Bonaire – której początki sięgają jeszcze czasów kolonialnych. Do pracy przy tej produkcji w przeszłości sprowadzano zresztą setki niewolników. Olbrzymią część wspomnianego zakładu stanowią liczne płytkie zbiorniki, do których przepompowywana jest woda morska, z której następnie pod wpływem słońca i temperatury woda jest odparowywana. Zbiorniki te mają charakterystyczne czerwone zabarwienie, w tle widać olbrzymie góry soli:



Prowadzące wzdłuż zbiorników z solanką drogi miejscami wyglądają tak, jakby były przykryte śniegiem, którym w tym przypadku jest piana powstająca z przesyconego roztworu oraz krystalizująca sól:



Całość uzupełnia plątanina rurociągów i pomp odpowiedzialna za napełnianie zbiorników:



A to finalny produkt czyli znana nam sól zgromadzona na olbrzymich hałdach:



Obok zakładu można zobaczyć osiedle starych domków niewolników, w których mieszkało po dwie osoby:





Jeśli chodzi o sam Kralendijk to nie ma w nim zbyt wiele do oglądania. Jest kilka budynków nawiązujących architekturą do czasów kolonialnych:



…można zobaczyć tutaj również dawny fort z latarnią morską (a w zasadzie jej pozostałościami):

 


…a także nieliczne budynki o więcej niż dwóch kondygnacjach, w większości których zlokalizowane są bardzo drogie apartamenty dla obcokrajowców, którzy zapragnęli mieć w tym miejscu swoje lokum:




 
Podsumowując wizytę na Bonaire, wydaje mi się, że była to najbardziej dzika i najmniej zamieszkana wyspa spośród tych, które odwiedziliśmy. Również ilość turystów była tutaj zdecydowanie mniejsza (oczywiście po poprawce, że zdecydowana ich większość tego dnia pochodziła z naszego statku oraz drugiego wycieczkowca cumującego w porcie). A ci, którzy tutaj dotarli mieli raczej ściśle zdefiniowane oczekiwania związane z eksploracją podwodnych głębin. Typowych piaszczystych dla Karaibów plaż tutaj nie widziałem – ale to nie one przyciągają tutaj turystów. Na pewno zapamiętam stąd góry soli, kaktusy, no i oczywiście flamingi – mimo, że trzymały bardzo duży dystans i nie dały się podejść zbyt blisko:-)

A kolejny wieczór na statku odbywał się we włoskich klimatach z bardzo fajnym show poświęconym włoskiej piosence na czele:











Bonaire była ostatnią z wysp odwiedzanych podczas naszego rejsu po raz pierwszy. Na trasie pozostały jeszcze Grenada oraz Martynika, które będziemy mieli okazję zobaczyć po raz drugi…no i niestety Gwadelupa, gdzie trzeba będzie pożegnać się ze statkiem i wracać do domu.

C.D.N.No i zaliczyliśmy Grenadę po raz drugi:-)

Tym razem przybiliśmy do nabrzeża w St.George dopiero wczesnym popołudniem, cumując obok statku Pullmantura, z którym spotykaliśmy się już wcześniej w innych portach:



Jeszcze przed dotarciem do Grenady, kucharze przy basenie głównym przygotowali świetny bufet poświęcony tym razem owocom morza:



...a nieco wcześniej miałem możliwość odwiedzenia głównej kuchni statku, która jest odpowiedzialna za przygotowanie posiłków dla największych dwóch restauracji. Akurat trwały przygotowania do lunchu:













Jeśli chodzi o Grenadę, tym razem nie miałem w planie żadnej wyprawy wgłąb wyspy – a chyba szkoda, bo pogoda zapowiadała się znacznie lepsza niż podczas naszego pierwszego pobytu kilka dni wcześniej. Stwierdziłem jednak, że nie widziałem jeszcze żadnej plaży na Grenadzie i trzeba to nadrobić:-) Nie była to zresztą jakaś wielka wyprawa. Po rzuceniu trapów, bez pośpiechu pierwsze kroki skierowałem na znany mi już dworzec autobusowy, skąd odjeżdżającym dosłownie co kilka minut busem nr 1 pojechałem do Grande Anse, gdzie położona jest jedna z bardziej znanych a na pewno najbliższa St.George plaża. Nie była ona może tak bajkowa jak te, które odwiedzałem na Gwadelupie czy Arubie ale trudno jej też było cokolwiek zarzucić:







Co ciekawe, tym razem nie spadła ani kropla deszczu – ale na ostatnim z powyższych zdjęć widać, że w górach pogoda chyba była jednak trochę inna (potwierdzili to zresztą wieczorem poznani na statku Polacy, którzy w tym dniu wybrali się z wycieczką do wodospadu Annadale).

A wracając do leniwego pobytu na plaży Grand Anse mogę tylko dodać, że język polski był jednym z najczęściej słyszanych. Prawdopodobnie było na niej dużo polskich gości ze statku Pullmantura, która jest popularną linią wycieczkową w Polsce – bo nie słyszałem, aby sama Grenada była celem jakiegoś naszego biura turystycznego.

Jak widać z powyższego, tym razem mój dzień na Grenadzie minął bardzo leniwie. Po kilku godzinach wróciłem na statek odwiedzając po drodze kilka sklepów i walnie przyczyniając się do przekroczenia dopuszczalnego limitu bagażu na powrotnym locie do domu:-) Ale to miał być problem dopiero za kilka dni:-)

Zresztą zainteresowani zakupami mieli jeszcze jedną szansę. Na statku co jakiś czas sklepy organizują różne dziwne akcje wyprzedażowe, które najczęściej dotyczą czapek, kapeluszy, t-shirtów, torebek, jakichś błyskotek "made in China", zegarków i różnej drobnicy, której nie jestem w stanie sobie nawet przypomnieć. Napisałem dziwne ponieważ towarzyszą im różnego rodzaju tabliczki informujące, że ceny są obniżone o 80% i więcej – tylko nigdy nie wiadomo z jakiego poziomu bo żaden z artykułów nie zawiera indywidualnych cenówek:-) Akurat tak się złożyło, że podobna akcja rozpoczęła się tuż po opuszczeniu przez nas portu w St.George:



Ci co chcieli, potrzebowali albo lubią mogli się rzucić w wir zakupów…ale mnie to jakoś szczególnie nie porwało:-)

C.D.N.@metia - Faktycznie jak patrzę na zdjęcia w necie to divi divi wygląda bardzo podobnie - jedyne co mi nie pasuje to ilość liści (w necie są to bardzo zielone drzewa a na wyspie miały jakąś policzalną ilość listków - ale to może być kwestia pory roku). Jedną zagadkę chyba mamy zatem rozwiązaną. Pozostaje pytanie o te dziwne duże muszle z St.Francois na Gwadelupie, które widziałem jeszcze przed rozpoczęciem rejsu - może ktoś wie czy to są ślimaki, ostrygi, małże... (?)

Dla przypomnienia chodzi o to:



No i zagadka rozwiązana:-) Mój dociekliwy kolega rozpoznał w tych muszlach ślimaka o nazwie skrzydelnik wielki. Więcej szczegółów na jego temat jest tutaj: https://pl.wikipedia.org/wiki/Skrzydelnik_wielki

Co ciekawe, umowy międzynarodowe uznały ten gatunek za zagrożony wyginięciem (co jak widać nie przeszkadza w jego odłowach na Gwadelupie) oraz zabroniły wywozu produktów wytwarzanych z tych zwierząt. Jak rozumiem, zakaz ten obejmuje również muszle - jeśli faktycznie tak jest, to turystów, którzy za kilka euro kupili je od sprzedawcy (i poradzili sobie z fetorem, o którym pisałem wcześniej), może czekać spora niespodzianka jeśli się załapią na jakąś kontrolę celną - o ile nie wyjdzie to już przy standardowym skanowaniu bagażu. Muszla jest na tyle duża, że trudno ją schować lub przeoczyć...@tropikey - no to widzę, że przygody ze skrzydelnikiem (a raczej jego muszlą) miałeś dość drastyczne.

Swoją drogą te muszle cieszyły się sporym powodzeniem wśród turystów. A przecież miejscowi na pewno wiedzą, że ich nie wolno wywozić w świat a mimo to interesu nie zamykają - jak dla mnie to trochę mało uczciwe.

Podobnie jest z koralami - na Bonaire jak wysiedliśmy z autobusu przy plaży i zobaczyli koralowe skarby to też większość osób zaczęła sobie wybierać co piękniejsze okazy (a naprawdę były niesamowite) i dopiero przewodnik sprowadził wszystkich na ziemię informując o zakazie i karach. Niektórzy pewnie i tak coś zabrali, a czy mieli jakieś przygody dalej to trudno powiedzieć.

Co do czasu na wyspach to oczywiście masz rację ale taka uroda rejsu. Ja sobie wcześniej robię jakieś rozpoznanie co gdzie warto zobaczyć, żeby nie improwizować na miejscu ,ale bardzo często mam problem z wyborem bo chciałoby się znacznie więcej niż czas pozwala. Na przykład na takiej Grenadzie, Gwadelupie czy Martynice mógłbym siedzieć spokojnie po tygodniu a pewnie i dłużej. A ktoś mi mówił, że to małe wyspy i poza plażami tam nic nie ma... :-)Po raz drugi zawitaliśmy nie tylko na Grenadę ale również na Martynikę. Zacumowaliśmy w Fort-de-France dokładnie w tym samym miejscu co tydzień wcześniej i dla części pasażerów oznaczało to jednocześnie koniec rejsu. Ale jeszcze nie dla mnie. Ja tego dnia postanowiłem skorzystać z uroków ładnej pogody. Bo muszę przyznać, że tego dnia pogoda była naprawdę rewelacyjna - nie tylko nie padało ale również widok gór był niczym nie zmącony. Dawało to z pewnością nadzieję tym, którzy się tam wybrali - że nie zaliczą niemalże obowiązkowej w górach ulewy. Ja tydzień wcześniej nie miałem takiego szczęścia – ale cóż – widać tak było mi pisane:-)

Podobnie jak na Grenadzie, drugi dzień na Martynice postanowiłem spędzić bardziej "lajtowo". Po wydostaniu się z portu, przeszedłem wzdłuż wybrzeża do położonego obok fortu St.Louis nabrzeża o nazwie "Pointe Simon" skąd odpływają małe promy do położonych po drugiej stronie zatoki plaż – Pointe-du-Bout, Anse Mitan oraz Anse-a-l-Ane a także do miasteczka Les Trois-ilets. Tak to wygląda na mapce:



Promy w ciągu dnia kursują bardzo często i cieszą się dużym powodzeniem zarówno miejscowych jak i turystów. Akurat tak się złożyło, że do nabrzeża Pointe Simon były zacumowane dwa wielkie statki wycieczkowe, których pasażerowie mieli do promu na plażę przysłowiowy "rzut beretem". Nasz statek zacumował niestety znacznie dalej – po drugiej stronie fortu St.Louis ze względu na fakt, że Fort-de-France na naszej trasie nie był typowym portem, gdzie statek tylko się zatrzymuje ale również, gdzie wielu pasażerów zaczyna i kończy rejs. Z tego powodu potrzebny był terminal zapewniający choćby usługi związane z transferem bagażu, salą odpraw, poczekalnią itp., których nie ma przy Pointe Simon.

Same promy do wspomnianych plaż odpływają z jednego z trzech małych pirsów położonych obok siebie:





Wszystko odbywa się według precyzyjnie określonego rozkładu jazdy (przestrzeganego). Bilet w obie strony kosztował 7 EUR a sama przeprawa trwała ok. 20-30 minut.

Ja jako miejsce docelowe wybrałem Anse-a-l-Ane. Sprawnie odbiliśmy i oddalając się od Pointe Simon mieliśmy okazję podziwiać piękny tego dnia widok na góry, w których położony jest ogród botaniczny Balata oraz las deszczowy, w których miałem okazję być tydzień wcześniej:



…a także panoramę Fort-de-France:



Przy okazji miałem możliwość zobaczyć również fort St.Louis od strony morza – i przyjrzeć mu się znacznie lepiej niż widać go ze statku:



W pierwszej kolejności prom podpłynął do maleńkiej plaży Anse Mitan:



Otoczenie plaż (zarówno Anse Mitan jak również Anse-a-l-Ane) jest bardzo urocze, z licznymi małymi domkami a także większymi rezydencjami położonymi na stromych zboczach opadających w kierunku morza:



Sama plaża Anse-a-l-Ane nie jest jakaś specjalnie duża – rozciąga się na długości niespełna kilometra. Nie było na niej jednak wielkich tłumów:





A tak zatoka ta wygląda z góry:



Uzupełnieniem lenistwa na plaży była mała wyprawa okolicznym szlakiem wzdłuż wybrzeża w stronę punktu widokowego, z którego rozciąga się widok na niewielką wyspę Ilet-a-Ramiers:



Jest to niezamieszkała wyspa, na której można zobaczyć pozostałości fortu z XVII wieku, która przez pewien okres – w czasie epidemii febry – służyła jako miejsce kwarantanny. Obecnie jest ona siedliskiem licznych iguan, które mogą mieć tam nadzieję, że nie trafią do garnka rzadko tam zaglądających ludzi :-)

Zmierzając w kierunku punktu obserwacyjnego (przejście ścieżki zajmuje max. 20 minut) po drodze minąłem prawie bezludną plażę (były na niej 3 osoby):