Fly4free.pl

…oraz kilka barów, w których praktycznie każdego wieczora organizowane są jakieś imprezy z muzyką na żywo:









Jest też tutaj dyskoteka – wykorzystywana głównie jako drugie – oprócz klubów – miejsce zabaw dla dzieci:



Całości dopełnia atrium z kolejnym barem, recepcją hotelową oraz biurem wycieczek a także galeria sklepów, sala z automatami dla dzieci, punkty usługowe, biblioteka, kaplica, specjalne pomieszczenie dla palaczy czy w końcu mini-szpital. Pewnie i tak o czymś zapomniałem ale podsumowując krótko: jest to całkiem spory kompleks a zarazem labirynt :-)

Podczas pierwszego dnia na morzu wybrałem się na powitalne spotkanie z kapitanem:





Z kolei przy basenie kucharze rozłożyli tymczasowy dodatkowy bufet – tym razem tematem przewodnim były tradycyjnie makarony oraz mięso w różnych postaciach:





Co ciekawe na morzu z deszczem jest trochę inaczej niż na wyspach. Nam zdarzył się kilkukrotnie w ciągu dnia ale miał bardzo łagodny przebieg (bardziej mżawka niż deszcz). Solidniej popadało tylko pierwszego dnia na morzu wieczorem – ale też nie trwało to dłużej niż 10 minut.

A tymczasem powoli dopływamy do Tobago…

C.D.N.Po dwóch nocach i całym dniu na morzu dotarliśmy do Tobago. Naszym portem docelowym na tej wyspie była jej stolica – Scaraborogh.

Gdyby ktoś – na przykład zmęczony dłuższym pobytem w jednym ze statkowych barów poprzedniego dnia – miał wątpliwości gdzie dotarł, olbrzymi napis na dachu terminalu rozwieje jego wątpliwości:-)





Tobago to stosunkowo niewielka wyspa wchodząca w skład niewielkiego państwa o nazwie Trynidad i Tobago. Znacznie większy Trynidad położony jest zresztą w bliskiej odległości – jego zarys było widać z pobliskiego wzgórza. Najłatwiej można się tam dostać promem, który w czasie kiedy przybijaliśmy oczekiwał na pasażerów:



Po przybiciu do Tobago pojawiła się pierwsza okazja, aby wykonać zdjęcie naszego statku w całości:



Scaraborogh to relatywnie niewielkie i bardzo kompaktowe miasteczko (ok. 17 000 mieszkańców). Przy okazji bardzo brytyjskie. Ale warto wiedzieć, że Tobago miało spore szanse, aby zostać pierwszą polską kolonią. Przez blisko 60 lat XVII wieku, Tobago było kolonią księstwa Kurlandii, które w tym czasie było polskim lennem. Jeden z nieistniejących już fortów został wówczas nazwany "Fort Casimir" na cześć króla Jana Kazimierza a Kurlandię w nazwie można spotkać na tej wyspie do dziś w nazwach wielu miejsc czy knajp. Gdyby nie rozbiory i to co po nich nastąpiło, być może mielibyśmy tak jak Francuzi swoją "Gwadelupę" na Karaibach…

Poza tym Tobago jest jednym z rekordzistów na Karaibach jeśli chodzi o zmianę "właściciela". Według udokumentowanych przekazów przechodziło ono z rąk do rąk w sumie 33 razy. Była ona w rękach Hiszpanów, Francuzów i w końcu Brytyjczyków, od których uzyskało w końcu niepodległość.

Sam Trynidad i Tobago patrząc na statystyki jest jednym z bogatszych państw – wynika to z faktu posiadania dużych złóż ropy i gazu ziemnego. Ale mówiąc szczerze na Tobago tego nie widać – Scaraborogh jest bardzo zadbane ale pieniądze nie biją po oczach. Zapewne bogactwo koncentruje się na Trynidadzie i jego stolicy – Port of Spain.

Ze statku roztacza się widok na wzgórze, na którym położony jest Fort George – pozostałość po czasach kolonialnych.



Po zejściu ze statku skierowałem się w stronę wspomnianego fortu. W pierwszej kolejności dotarłem do budynku lokalnego parlamentu:



po czym minąłem trzy wypełnione po brzegi ludźmi (była niedziela) świątynie: katedrę katolicką, anglikańską oraz kościół metodystów. Wszystkie w odległości przysłowiowych 5 minut spaceru. Prawdziwy ekumenizm:-)

Tak prezentuje się katedra katolicka:



A tak katedra anglikańska z otaczającym ją cmentarzem:



Świątynia Metodystów położona jest najwyżej – stosunkowo blisko fortu:



Idąc w stronę fortu mijałem tradycyjne domki. Większość z nich jeśli chodzi o konstrukcję nie wzbudza wielkiego zaufania – oparta raczej na drewnie a jedynie stalowe/betonowe elementy to zazwyczaj słupy/fundamenty oraz ewentualne schody. Trudno się potem dziwić, że w przypadku huraganu nie są one w stanie przetrwać – chociaż w mniejszym stopniu dotyczy to Tobago, które znajduje się już poza strefą wichur o największym natężeniu.



Na Tobago nawet przekaźniki telefonii komórkowej muszą się komponować z otaczającą je naturą:



…chociaż, gdy podszedłem bliżej okazało się, że palma jest metalowa a jej liście z tworzywa sztucznego:-)

Po niespełna 15 minutach dotarłem do bramy Fortu George:



Na uwagę zasługuje widoczne w tle gigantyczne drzewo o niezwykle rozłożystej koronie. Niestety nie było obok niego (ani żadnego z podobnych rosnących w pobliżu) żadnej tabliczki informacyjnej ale muszę przyznać, że robi spore wrażenie.

Tak wygląda inny egzemplarz tego gatunku:-)



Sam fort jest stosunkowo rozległy i utrzymany w naprawdę dobrej kondycji. Wstęp na jego teren jest bezpłatny. W pierwszej kolejności zajrzałem do fortowego więzienia:



Funkcję więzienia wojskowego budynek ten pełnił stosunkowo krótko ponieważ w połowie XIX wieku garnizon brytyjski się wyprowadził – wtedy przejął go na krótko lokalny szpital a w końcu wróciło do pierwotnego przeznaczenia – ale już jako więzienie cywilne.

Od bramy do głównych budynków fortu wiedzie "palmowa aleja":



Następnie przeszedłem obok ufortyfikowanego magazynu prochu:



…oraz cysterny gromadzącej wodę dla potrzeb fortu:



Swoją drogą trzeba powiedzieć, że całość jest dobrze zaplanowana z myślą turystach. Poszczególne obiekty są opisane i widać, że się o nie dba. Kolejne porty na mojej trasie pokażą, że wcale nie jest to standardem…

Na fortowy kompleks składa się kilka budynków, które pełniły kiedyś jakieś funkcje militarne – aktualnie znajduje się w nich muzeum oraz sklepy z pamiątkami.



A to widok z góry na zatokę, w której leży Scaraborogh:



Na szczycie wzgórza znajduje się również stara latarnia, której światło widoczne było z odległości ponad 50km oraz bateria armat:





Z tego miejsca zresztą rozpościera się przepiękny widok na wybrzeże Tobago po przeciwnej w stosunku do jego stolicy stronie:





W Scaraborogh wart odwiedzenia jest również ogród botaniczny znajdujący się w centrum miasta:











Na ogrodzeniu ogrodu botanicznego można zobaczyć murale prezentujące teraźniejszość oraz przeszłość Tobago:





…a w pobliżu (chociaż w Scaraborogh w sumie prawie wszystko jest w pobliżu) mały targ owocowy:



Po tym wszystkim planowałem wybrać się na Crown Point położony kilka kilometrów od Scaraborogh. Można tam zobaczyć m.in. najładniejszą plażę na Tobago, uważaną przez niektórych również za jedną z najładniejszych plaż na całych Karaibach - znana jako Pigeon Beach albo Pigeon Point. Pomimo niedzieli było tam stosunkowo łatwo się dostać za sprawą lokalnego transportu funkcjonującego pod nazwą "maxi-taxi" – mikrobusów kursujących po z grubsza wytyczonej trasie za niewielkie pieniądze – tzn. kilka dolarów trynidadzkich (1 TTS = ok. 0,50 złotego). Niestety w momencie kiedy ustaliłem, gdzie znajduje się ich przystanek, rozpoczęła się bardzo intensywna ulewa tym różniąca się od typowych (tzn. znanych mi dotychczas z Gwadelupy), że trwała nie kilka czy kilkanaście minut ale blisko godzinę. Na ten czas nie pozostało nic innego tylko udać się do baru i zakosztować lokalnego piwa o łatwej do zapamiętania nazwie "Carib". Jeśli mam być szczery to produkt ten niestety niczym mnie nie powalił – jest to typowe dzieło wielkiego browaru nie różniące się jak dla mnie niczym w porównaniu do europejskich czy polskich odpowiedników obecnych w każdym markecie.

Gdy ulewa ustała, niebo pozostało nadal zachmurzone i postanowiłem wrócić na statek – i w sumie była to chyba dobra decyzja bo niespełna godzinę później rozpoczęła się następna – o podobnej intensywności i czasie trwania. W związku z tym Crown Point i jego przyległości poczekają na moją następną wizytę w tej okolicy:-)

Wieczorem w teatrze była okazja zapoznać się z szefostwem hotelu oraz jego głównymi menadżerami:



...oraz posłuchać występu tenora, który zaprezentował miły dla ucha repertuar popularny:



Po jego zakończeniu, na pokładzie basenowym odbyła się tradycyjna wieczorna impreza – tym razem "White Party" – już pewnego rodzaju tradycja na statkach Costy. W jej trakcie można było m.in. zobaczyć pokaz rzeźbienia w lodzie w wykonaniu jednego ze statkowych kucharzy.

Zaczęło się od sporych rozmiarów "klocka" lodu:



…po czym do akcji wkroczył odpowiednio uzbrojony kucharz:





W efekcie w ok. 15 minut powstała rzeźba przypominająca antyczną muzę (chociaż niektórzy widzieli w niej coś innego :-) ):



Imprezie towarzyszył bardzo urozmaicony bufet owocowo-deserowy serwowany do północy:







A my w czasie tej imprezy płynęliśmy już dalej – tym razem w stronę Grenady…

C.D.N.Z samego rana przybiliśmy do Grenady. Akurat padał deszcz a pierwszy widok miasto nie wyglądał zbyt zachęcająco: