Fly4free.pl

Następnie fasolki tudzież pestki (trudno tak naprawdę powiedzieć jak nazwać elementy miąższu kakaowca) poddawane są fermentacji a następnie suszeniu:



…po czym pozbawia się je łupiny i ubija:



To co powstaje w efekcie jak najbardziej przypomina już smak bardzo gorzkiej czekolady. Ubity półprodukt formowany jest w sztabki i odsprzedawany dalej – m.in. do producentów czekolady:



Na plantacji miałem również okazję zobaczyć jak wyglądała kiedyś produkcja cukru z trzciny cukrowej. Głównym bohaterem tego z kolei przedstawienia był mały osiołek zaprzęgnięty w kierat:



Następnie przeszliśmy obok okazałego domu właściciela plantacji:



…i zaliczyli prezentację różnego rodzaju owoców uprawianych na St.Lucci:



Muszę przyznać, że połowy nie znałem albo wydawały mi się czymś innym niż są w rzeczywistości:-) Najciekawsze były zielone, grubsze niż znane nam banany używane tutaj jako warzywo (z nich właśnie wykonana była sałatka serwowana nam w czasie lunchu) oraz papaja w wersji warzywnej.

Ostatnia część wizyty na plantacji to spotkanie z mistrzem maczety – specjalistą w otwieraniu orzechów kokosowych. Nie wiem ile orzechów otworzył ten gość ale myślę, że są to ilości idące w dziesiątki tysięcy. Jedno wprawne uderzenie i owoc jest otwarty:



Miąższ, którego można było skosztować przypomina bardzo delikatny smak wiórków kokosowych:





Podstawa to dobra pozycja i odpowiedni sprzęt:-) :



…oraz wprawne cięcie. Z otwartego orzecha wylewa się nieco mdła w smaku woda kokosowa:



…i można skosztować miąższu:



Jeśli popatrzeć na górę łupin kokosów zgromadzonych obok stanowiska pracy "otwieracza kokosów" to raczej nie ma wątpliwości, że ten człowiek musi mieć nieprawdopodobną wprawę w tym co robi:-)



W ramach ciekawostek przyrodniczych obok można było zobaczyć jak wygląda "papajowiec":-)



Tymczasem nasz pobyt na plantacji dobiegł końca – jedziemy do Soufriere, gdzie w porcie czekał już zacumowany "nasz" katamaran:



C.D.N.Na pokładzie czekała już na nas druga grupa ze statku i ruszyliśmy powoli w drogę powrotną. Soufriere pozostaje za nami:



Na katamaranie był bar zaopatrzony w odpowiedni zestaw napojów obsługiwany przez Kreolkę o typowym dla miejscowych imieniu Natasza:-) :



Jeszcze rzut oka na monumentalne Pitony od strony morza:



Po drodze minęliśmy dziesiątki mniejszych i większych plaż – niektóre z nich są dostępne wyłącznie od strony morza, inne również od strony lądu. Większość była pusta lub prawie pusta:





Po około pół godzinie rejsu oraz dwóch ulewach katamaran przybił do urokliwej plaży "Anse Cochon Beach":







W głębi było widać hotel "TI Kaye". Miejsce naprawdę urocze.



Załoganci rozłożyli schodki i praktycznie prostu z Katamaranu można było wyjść na plażę:



Na widok katamaranu od brzegu na kajakach odbiło kilku miejscowych, których łódki pełniły funkcję pływających "sklepików" – do wyboru były owoce kokosowe, różnego rodzaju muszle, lokalna biżuteria i trudno powiedzieć co jeszcze:-)





Po kolejnych 40-u minutach wyruszyliśmy dalej, by wkrótce później wpłynąć do zatoki Marigot, którą oglądaliśmy wcześniej z góry. Samo miejsce oraz znajdujące się w niej plaże są po prostu bajkowe:











Na wzgórzu widać rezydencje pomieszkujących tutaj od czasu do czasu gwiazd – m.in. Oprah Winfrey, Micka Jaggera oraz Georga Foremana:



Na dalszym odcinku w drodze powrotnej na statek, wybrzeże zaczęło się zmieniać na coraz bardziej klifowe z licznymi jaskiniami, do których dostęp często możliwy jest wyłącznie pod wodą:





To, że dopływamy do Castries można było poznać po olbrzymich zbiornikach na ropę naftową oraz paliwa (St.Lucia jest jednym z większych "magazynów" produktów ropopochodnych na Karaibach):



Tuż przed Castries na pożegnanie pojawiła się jeszcze tęcza – chyba nagroda za to, że przetrwaliśmy tyle ulew w ciągu jednego dnia:-) :



W końcu na horyzoncie pojawił się statek (a w zasadzie dwa statki bo w porcie oprócz Costa Magica był jeszcze drugi wycieczkowiec):





Ostatni rzut oka na "nasz" katamaran:



…i wycieczka zakończona.
Ponieważ zostało jeszcze nieco czasu do odpłynięcia statku, poszedłem na krótki spacer po Castries, aby zobaczyć miasto. Centralne miejsce zajmuje gigantyczna w porównaniu do odwiedzonych dotychczas na Karaibach katedra katolicka:





…a niedaleko można zobaczyć najładniejszy chyba budynek w Castries czyli bibliotekę:



Niestety spacer po Castries trzeba było szybko kończyć . Na pożegnanie zaliczyłem zakupy w lokalnym sklepie, gdzie zaopatrzyłem się w tutejszy specjał – keczup bananowy:



W ramach ciekawostek warto pamiętać, że na St.Lucii przy płatności jakąkolwiek kartą trzeba mieć przy sobie dowód tożsamości – przynajmniej mi sprawdzano go za każdym razem. Polski dowód osobisty wystarczył :-)

W końcu wróciłem na statek – pora była już najwyższa – akurat składano pierwszy trap:



Z racji tego, że następnego dnia spora część pasażerów kończyła rejs w porcie na Martynice, wieczorem zorganizowano w restauracji symboliczne pożegnanie:



I w ten oto miły sposób zakończyło się całodniowe i dość intensywne spotkanie z St.Lucią. Wyspa jest naprawdę piękna i bardzo różnorodna a trasa, którą zaliczyliśmy dała szansę sporo zobaczyć. Na pewno będę teraz pamiętał skąd się bierze czekolada i jak smakuje surowy owoc kakaowca, jak się otwiera kokosy, gdzie mieszka Mick Jagger, dlaczego banany na drzewie są w foliowym worku i pewnie jeszcze kilka innych rzeczy:-) W każdym razie to był bardzo miło spędzony dzień:-)W środku rejsu mieliśmy zaplanowany całodniowy postój na Gwadelupie. To tutaj większość pasażerów zaczyna i kończy rejs – w zależności od konfiguracji 7-o lub 14-o dniowy. Zresztą za tydzień i dla mnie tutaj skończy się wyprawa po Karaibach…

Miejsce było mi już znane – spędziłem tu nieco czasu przed wejściem na statek, w związku z czym po opuszczeniu statku sprawnie zabrałem się za realizację planu na ten dzień.

Postanowiłem ponownie powrócić na Base Terre i co prawda dałem sobie już spokój z wielkimi wodospadami Les Chutes du Carbet, chciałem jednak zobaczyć coś znacznie mniejszego ale wymienianego we wszystkich przewodnikach z Gwadelupy – wodospad Cascade aux Ecrevisses oraz okoliczny las deszczowy. Gdy podzieliłem się tym planem z moją gospodynią, u której mieszkałem przed rozpoczęciem rejsu, ze śmiechem stwierdziła, że to najbardziej oklepany punkt wycieczek po Base Terre na Gwadelupie, do którego pielgrzymują wszyscy autobusami, jej zdaniem zupełnie nie wart sławy jaka go otacza. Powiedziała zresztą, że popularność tego miejsca bierze się w 99% z jego dostępności – jest położone mniej niż 500 metrów od głównej drogi i parkingu a szlak na miejsce to wybrukowany lub wyłożony drewnem chodnik a nie normalna droga przez las. Zdecydowanie mi go odradziła zachęcając do zobaczenia położonego w pobliżu wodospadu Saut de la Lezarde. Powiedziała, że z racji tego, że miejsce to jest dużo trudniej dostępne, dociera tam mało turystów i zazwyczaj poza miejscowymi są to głównie grupki prowadzone przez lokalnych przewodników.

Stwierdziłem, że nie będę dyskutował z tymi argumentami. Zgodnie ze wskazówkami Nelly, mapą w ręku oraz kartką z nazwą miejsca, gdzie kierowca ma mnie wysadzić udałem się z samego rana na znany mi już dworzec Bergevin. Pokazałem kartkę kierowcy pierwszego busa ale ponieważ niewiele to pomogło pokazałem mu również miejsce na mapie. I wtedy zaczęło się ciekawe przedstawienie – kierowca z mapą w ręku poszedł do swoich kolegów, z którymi zorganizowali szybkie konsylium kto pojedzie w to miejsce. Okazało się, że nie leży ono na typowej trasie busa i potrzebna jest korekta standardowego kursu (normalna rzecz na Gwadelupie). W końcu szczęśliwie ustalili, do którego busa mam wsiąść. Zapłaciłem za przejazd (2 EUR) i po chwili wyruszyliśmy. Jak się okazało po drodze, moje miejsce docelowe do końca nie było dla kierowcy jasne – musiał się kilkakrotnie konsultować z pasażerami oraz osobami przy drodze (a ja dodatkowo kontrolowałem sytuację na GPS na telefonie) ale w końcu po jakichś 30 minutach szczęśliwie dotarliśmy na miejsce. Jakby ktoś był zainteresowany dokładniejszymi szczegółami to proszę o sygnał:-)

Z busa wysiadłem na skrzyżowaniu obok drogowskazu na Saut de la Lezarde:



…i to był ostatni znak do mojego punktu docelowego jaki w tym dniu zobaczyłem:-)

Ruszyłem w drogę posiłkując się mapą i GPS jednak nie mogąc nigdzie znaleźć żadnego szlaku ani drogi odchodzącej od szosy zasięgnąłem w końcu języka u miejscowych, którzy wskazali mi jakąś ruderę mówiąc, że szlak zaczyna się po jej lewej stronie oraz, że jest całkowicie nieoznaczony.



Dowiedziałem się, że powinienem cały czas podążać ścieżką, która przez większość czasu była na tyle wyraźna, że nie było wątpliwości, gdzie należy iść. W jedynym miejscu, w którym się rozwidlała kierowałem się słuchem – skręciłem w lewo bo wydawało mi się, że tam słychać jakąś rzekę (a uznałem, że skoro u celu ma być wodospad to musi też być rzeka). GPS jest w lesie średnio przydatny ponieważ ścieżka bardzo kluczy – można z jego pomocą kontrolować tylko generalny kierunek.

Jeśli chodzi o stan szlaku, początek trasy zapowiadał się całkiem nieźle – nie było na nim ani kałuż ani błota:



Niestety w miarę jak szlak się zwężał, warunki na nim coraz bardziej się pogarszały.