Fly4free.pl

Większość motyli jest bardzo trudno sfotografować ze względu na fakt, że są w ciągłym ruchu – ale jak się to już uda to satysfakcja jest naprawdę duża:-) Motyle nie tylko latają wokół nas ale niektóre z nich chętnie przysiadają na ubraniu (szczególnie tym bardziej pstrokatym) i przed wyjściem poza rewir wytyczony siatkami trzeba się dobrze otrzepać, żeby nie wynieść ich na zewnątrz. Poniżej zamieszczam wybrane fotki stanowiące próbkę z tego co można tam zobaczyć:



















Co ok. 20-30 minut pracownicy farmy formują spośród zainteresowanych gości grupy, które są następnie oprowadzane po niewielkim fragmencie ogrodu. W czasie takiej prezentacji można się zapoznać z co ciekawszymi gatunkami motyli a także gąsienicami, poczwarkami i raczej mało apetycznym sposobie przepoczwarzania się brzydkich gąsienic w piękne motyle.

Wszystko zaczyna się od mikroskopijnych jajeczek składanych przez motyle:



Nieco dalej można zapoznać się z gąsienicami jak np. ta na poniższym kwiatku:



Gąsienice potrafią się nieźle maskować – jak te poniżej:



…lub chować gdzieś po drugiej stronie liścia:



Kolejny etap to poczwarka przypominająca kokon – gąsienica przyjmuje tę postać, gdy przestanie się odżywiać i w tej formie sprawia wrażenie martwego organizmu:



…a tymczasem w środku formuje się dorosły motyl.

Na farmie motyli, kokony są przechowywane w specjalnych, zamykanych na noc szafkach, aby ochronić je przed naturalnymi wrogami:



Dla motyli są wyłożone również specjalne miejsca-stołówki z pokrojonymi owocami, w których najłatwiej je sfotografować, gdy są zajęte konsumpcją:





Praktycznie w sąsiedztwie farmy motyli znajduje się również duże rozlewisko będące siedliskiem wielu ptaków. Jest tam zorganizowanych kilka wież obserwacyjnych, z których można je obserwować -ale ma to sens głównie rano i wieczorem – ja jeśli chodzi o ptaki niewiele tam zobaczyłem :





Jeszcze jedną nietypową atrakcją położoną praktycznie w tym samym miejscu jest zabytkowy wiatrak, w którym aktualnie zlokalizowane jest niewielkie muzeum oraz restauracja:



A dalej zaczynają się bajkowe plaże Aruby. Ciągną się one dosłownie kilometrami.

Już samo wejście na Palm Beach wygląda niezwykle malowniczo:



A to sama plaża Palm Beach:









Trzeba przy tym zaznaczyć, że to tylko jedna z wielu arubiańskich plaż. Nieco dalej położone są Hadicurari Beach, Malmok Beach, Boca Catalina Beach czy w końcu Arashi Beach. A to tylko wybrane plaże po jednej ze stron wyspy – po drugiej jest ich podobno nieco mniej ale potrafią być bardziej odludne – bazuję przy tym tylko na przekazach innych.

Zaznaczyć przy tym trzeba, że bezpośrednio przy plaży Palm Beach całe wybrzeże naszpikowane jest olbrzymimi hotelami – nieco bliżej i dalej od miasta widać, że jest ich nieco mniej.

Wracając Arubusem do portu miałem jeszcze okazję "w locie" plaże Eagle Beach czy Divi Beach:





Dodatkowo dostęp do niektórych plaż na wyspie jest zagrodzony – jak do poniższej Renaissance Beach położonej praktycznie przy samym centrum miasta, obok parku Wilhelminy:



…ale powolutku trzeba było kończyć podziwianie arubiańskich okoliczności przyrody i wracać na statek. W pamięci wyspa ta pozostanie mi jako poupadająca już nieco ale nadal mimo wszystko fascynująca kraina aloesu, królestwo motyli oraz świat pięknych, bajkowych plaż.

A nam na trasie pozostała jeszcze jedna wyspa z grupy ABC czyli Bonaire…

C.D.N.Bonaire to dziwna wyspa. Na pewno nie jest mała – ale nie jest też duża. Mimo to jest bardzo zróżnicowana. Zamieszkuje ją zaledwie kilkanaście tysięcy osób ale pomimo tego posiada codzienne bezpośrednie połączenie lotnicze z Amsterdamem realizowane szerokokadłubowym samolotem. Co ciekawe – oficjalną walutą na tej wyspie jest dolar amerykański…

Stolicą Bonaire jest Kralendijk, który w godzinę można obejść wzdłuż i wszerz. Komunikacji publicznej w tym miejscu nie zauważyłem, ale w sumie pytanie czy miałaby w ogóle sens. Przystanki autobusowe są wyznaczone – ale jak się okazało dotyczą autobusów szkolnych. Bonaire to chyba był najbardziej nietypowy stop w czasie naszego rejsu – wyspa zupełnie inna niż te, które odwiedziliśmy wcześniej.

A to widok na Kralendijk ze statku:





Jeszcze przed wizytą w porcie, z przewodnika wiedziałem, że możliwości indywidualnego eksplorowania tej wyspy są bardzo ograniczone i w zasadzie w rachubę wchodzi wyłącznie korzystanie z taksówek – swoją drogą ciekawe jak sobie poradziły one z obsługą pasażerów dwóch statków wycieczkowych – ponieważ oprócz nas w porcie cumował również wycieczkowiec Pullamntura…

Z tego powodu zdecydowałem się na skorzystanie w tym miejscu z wycieczki objazdowej oferowanej na statku. Małym busikiem na kilkanaście osób, obwożeni i oprowadzani przez Amerykanina, który przeprowadził się tutaj około 20 lat temu mieliśmy okazję co nieco "liznąć" Bonnaire.

Wycieczkę rozpoczęliśmy od podróży na północ - z portu do Washington Slagbaai National Park. Jednokierunkowa malownicza droga wśród wybrzeża prowadziła wzdłuż terenów zielonych, klifów, różnego rodzaju form skalnych – aż do wielkiego siedliska flamingów – jeziora Goto Meer.

Przy czym pod pojęciem "terenów zielonych" należy rozumieć las kaktusowy, którego gęstość miejscami robiła spore wrażenie:







Z tego co mówił przewodnik, las ten jest nie do sforsowania dla pieszego – nie tylko ze względu na kaktusy ale również różnego rodzaju uskoki oraz formy skalne, które w praktyce uniemożliwiają jego przejście.

Kaktusy na Bonaire mają zresztą również zastosowanie gospodarcze – powszechnie służą jako ogrodzenia i płoty. Po prostu tutaj zamiast tui lub żywopłotów sadzi się kaktusy, które ewentualnie się wiąże ze sobą, aby tworzyły zwartą ścianę. I niech ktoś próbuje to forsować :-)





Wyspa jest rajem dla nurków, którzy z racji niemalże krystalicznej wody, mają w tym miejscu idealne warunki do obserwacji rafy koralowej. Stanowią oni bardzo dużą część turystów przyjeżdżających na wyspę oraz źródło dochodów jej mieszkańców. Jadąc wzdłuż wybrzeża można co chwilę zobaczyć nurków przygotowujących się do podmorskich wypraw:





Trzeba przy tym przyznać, że brzeg w tej części wyspy – pomimo, że pozbawiony plaż wyglądał naprawdę bajkowo:



Drugim oprócz kaktusów stałym elementem flory wyspy – szczególnie jej północnej części, jest suche bezlistne lub prawie bezlistne drzewo. Z tego co mówił przewodnik ma ono spore znaczenie gospodarcze oraz jest przedmiotem eksportu z wyspy - niestety szczegółów nie udało mi się dosłyszeć.



Północna część wyspy jest bardzo bogata w różnego rodzaju formacje skalne oraz klify:





Można tu również zobaczyć naturalne łuki skalne:



…a także wietrzejące skały, u podnóża których dostępne są liczne jaskinie:



Na pierwszy rzut oka wyspa jest sucha, czego dowodem są choćby kaktusy. Chociaż akurat w czasie naszej wizyty kilkukrotnie padało. Zresztą chyba jednak potrafi tutaj padać również od czasu do czasu naprawdę intensywnie, czego dowodem jest gniazdo termitów zbudowane na drzewie:



Nasza podróż biegła cały czas wzdłuż wybrzeża – aż do ogrodzonego terenu firmy BOPEC zajmującej się składowaniem i blendowaniem paliw zgromadzonych w gigantycznych zbiornikach (podobnych do tych z St.Lucii). W tym miejscu odbiliśmy od wybrzeża i dotarliśmy do jeziora Goto Meer, wchodzącego już w skład parku narodowego oraz stanowiącego największe na wyspie siedlisko flamingów. Przy dojeździe do jeziora zrobił się mały korek:



…ale udało się w końcu coś zobaczyć:-) Flamingi są niestety ptakami dość płochliwymi i trzymały się raczej z dala od drogi – wszystkie te czerwonkawe plamki na poniższych fotkach to właśnie one:-)





Kolejny przystanek na naszej trasie stanowiła mała miejscowość (choć jak na warunki Bonaire pewnie jedna z największych) o nazwie Rincon, gdzie mieliśmy okazję zobaczyć tradycyjny wyspiarski domek wraz z niewielkim muzeum: