Fly4free.pl

W ogóle warto dodać, że o stan tej ścieżki raczej nikt nie dba i wszystkim reguluje natura. W związku z tym w wielu miejscach można na niej spotkać wywrócone drzewa, które trzeba obchodzić – co biorąc gęstość lasu w sąsiedztwie niekoniecznie jest proste:



Niestety po jakichś 20-u minutach marszu rozpoczęła się naprawdę porządna ulewa:





Ścieżka do wodospadu prowadziła coraz bardziej w dół a miejscami była bardzo stroma. Ale cel - sam wodospad okazał się naprawdę niezwykle widowiskowy. Ma kształt przypominający literę "U", z której środkowej części spada właściwy wodospad, a z obu boków - liczne drobne strumyczki, których prawie nie widać na zdjęciach. Wodospad położony jest w dolinie – nad nim z kolei "wisi" bardzo gęsty las – ściana zresztą jest tak stroma, że jej przejście możliwe byłoby chyba tylko z linami w stylu górskim:




U podstawy wodospadu jest całkiem spory zbiornik, w którym można było zobaczyć kąpiących się turystów:





Przed wodospadem przez las kluczy bardzo typowa górska rzeka z kamienistym korytem, nad którą rozpościerają się bardzo nisko gałęzie drzew:





Przejście wzdłuż rzeki w pozycji wyprostowanej moim zdaniem było praktycznie niemożliwe.

Jeszcze jedno ujęcie wodospadu z góry:





Miejsce spodobało mi się na tyle, że przed dłuższy czas nie chciało mi się w ogóle stamtąd wracać.

Jeśli chodzi o okolice wodospadu, to las w tym miejscu jest naprawdę bardzo gęsty:





Zresztą w czasie mojej wędrówki oraz już na miejscu padał dość intensywny deszcz, który bardzo skomplikował drogę powrotną. Z góry (tzn. skąd przyszedłem) w kierunku rzeki zaczęły płynąć liczne strumyczki a moja ścieżka stała się jednym z nich. Pomijam już, że sama wędrówka pod górę do najłatwiejszych nie należała. W efekcie nie wiedząc gdzie, musiałem zboczyć ze słabo teraz widocznej ścieżki i najzwyczajniej w świecie zgubiłem się w lesie. Nie byłem chyba pierwszym, który miał ten problem ponieważ idąc bardzo powoli przed siebie widziałem w niektórych miejscach odbite ślady podeszw :-) Kierowałem się przy tym GPS-em i zdrowym rozsądkiem – tzn. nie pchałem się tam, gdzie na pierwszy rzut oka było widać, że może być problem z przejściem lub tam, gdzie było bardzo stromo. Gdyby było sucho, może i dałoby się tam przejść ale w błocie nie było na to najmniejszych szans.

W końcu (nie zajęło to długo-max. 20 minut) dotarłem do skraju drogi – tzn. na wysokości mojej szyi zobaczyłem drogę ale nie bardzo miałem jak na nią wyjść ponieważ przede mną była ponad 1,5 metrowa pionowa ściana z błota. W końcu udało mi się to jakoś obejść. W tym miejscu wyszedłem na drogę:



Nie widać tego na zdjęciu, ale obok tego drzewa z dużymi liśćmi (wyglądał jak bananowiec ale nie miał owoców) jest duży usok – "stopień" w dół.

Okazało się, że jest to max. 50 metrów od skrzyżowania z drogowskazem, gdzie wysiadałem z busa. Ale w drugą stronę (tzn. z tej dziury do wodospadu) na pewno nie chciałbym iść – stromizna taka, że można by było połamać nogi…

Z reporterskiej rzetelności dodam, że buty miałem przemoczone a cały byłem naprawdę porządnie zabłocony. Dobrze, że na statku miałem możliwość skorzystania z pralni i doprowadzić moją garderobę do stanu używalności bo wizyty w lasach deszczowych (ta i poprzednie) na Karaibach mocno ograniczyły to co pozostawało mi dostępne:-)

Ta część wycieczki zajęła mi około 2 godziny z czego co najmniej 40 minut spędziłem przy samym wodospadzie a pewnie jeszcze z pół godziny próbując przeczekać największe ulewy w jakimś bezpiecznym miejscu (o to w lesie nietrudno – trzeba tylko poszukać jakiegoś drzewa z większymi liśćmi :-) ). W sumie gdyby nie deszcz to tę trasę określiłbym i tak jako niespecjalnie wymagającą – deszcz i jego skutki (przede wszystkim błoto) znacząco ją utrudniły.

Będąc w tej okolicy stwierdziłem, że zobaczę również wspomniany na wstępie wodospad Cascade aux Ecrevisses. Kierując się w jego stronę przez moment była widoczna panorama na góry Base Terre – raczej nie ma wątpliwości, że była w nich porządna ulewa:



Po drodze na wodospad minąłem kilka strumieni, nad którymi przebiegała droga:





…i dotarłem do przystanku o nazwie Corossol, na który można dojechać również busem z dworca Bergevin. O dziwo był na nim rozkład jazdy :-)



Dalej było dokładnie tak jak powiedziała Nelly. Od przystanku autobusowego (i parkingu obok) do wodospadu było nie więcej niż 500-700 metrów, którą można było pokonać spacerkiem w komfortowych warunkach. Żadnego błota ani kałuż – pomimo, że znowu porządnie się rozpadało. Tak wygląda ścieżka do wodospadu:



A to pierwszy rzut oka na wodospad, u podnóża którego kąpało się właśnie kilka osób:



Strumień, spadający z wodospadu wpada tuż za nim do większej rzeki. Całość robi naprawdę niezłe wrażenie:







Dla najbardziej wygodnych turystów przy wodospadzie Cascade aux Ecrevisses został nawet zbudowany pomost widokowy, z którego można zrobić zdjęcie całości:-) To zdjęcie wykonane zostało właśnie z tego miejsca:



Muszę jednak zgodzić się z moją gwadelupską gospodynią, że w porównaniu do pierwszego wodospadu, Cascade aux Ecrevisses wypada znacznie słabiej. Ale z drugiej strony Saut de la Lezarde nie jest zbyt łatwo dostępny a ścieżka do tego miejsca nie jest oznaczona, w związku z czym turystom jest tam dużo trudniej się dostać.

Ponieważ w tym momencie rozpadało się na dobre, odpuściłem sobie wycieczkę do lasu deszczowego po szlaku edukacyjnym, który zaczyna się ok. 15 minut od wodospadu. Praktycznie gdy tylko zatrzymałem się przy przystanku autobusowym, złapałem autostopa (w zasadzie zatrzymał się sam-okazało się zresztą, że jechali nimi Niemcy zwiedzający właśnie wyspę) i w mniej niż pół godziny dotarłem do P-a-P, a stamtąd po krótkiej przechadzce po mieście wróciłem na statek.

Dwie wyprawy na Base Terre na Gwadelupie pokazały mi, że jest to miejsce naprawdę warte zobaczenia. W każdym razie wszystkim lubiącym od czasu do czasu oderwać się od plaży mogę spokojnie polecić tę jej część na bliskie spotkania z nieznaną w Europie stroną natury:-) Naprawdę warto !Zgubiłem Martynikę…poprzedni port przed Gwadelupą:-)
Na Martynice zatrzymaliśmy się w jej stolicy – Fort-de-France. Ze statku rozpościera się widok na spore miasto z typową miejską zabudową:



Jednym ze znaków rozpoznawczych Martyniki są destylarnie rumu – jedne z najbardziej znanych na Karaibach. Już przy wyjściu z portu na mapce można zlokalizować te najważniejsze:



Mój plan w tym dniu obejmował jednak przede wszystkim wizytę w ogrodzie botanicznym Balata - mającym sławę najładniejszego na Karaibach. Oprócz tego planowałem zajrzeć do pobliskiego lasu deszczowego, w drodze powrotnej obejrzeć kościół Sacre-Coeur będący nieco mniejszym klonem bazyliki o tej samej nazwie zlokalizowanej w Montmartre w Paryżu. Na koniec zostawiłem sobie krótki spacer po samym mieście.

Ogród botaniczny Balata znajduje się w niewielkiej odległości od Fort-de-France. Można tam bardzo łatwo dotrzeć komunikacją miejską, która funkcjonuje w mojej ocenie naprawdę sprawnie i punktualnie. Co istotne – rozkładów jazdy na większości przystanków nie znajdziemy, jednak moje niewielkie empiryczne doświadczenia w tym miejscu pokazały, że można polegać na rozkładzie w internecie, który jest opublikowany na stronie http://www.mozaik.mq .

Do ogrodu botanicznego kursuje bezpośrednio autobus nr 25 (średnio co 30 minut), który po drodze przejeżdża obok bazyliki Sacre-Coeur. Do samej bazyliki z kolei kursuje autobus nr 20. Odległość pomiędzy bazyliką a ogrodami wynosi niespełna 4 km.

Autobus nr 25 odjeżdża z przystanku położonego obok cmentarza przy Rue Andre Aliker, gdzie można dotrzeć z portu na piechotę:



Autobusy są bardzo dobrze oznaczone, czyste i z funkcjonującą z ustawioną na maksa klimatyzacją. Bilet na autobus można kupić w kiosku Mozaik, tuż za rogiem ulicy, przy której znajduje się przystanek linii nr 25 (i wielu innych linii – praktycznie cała wspomniana ulica to ciąg położonych jeden za drugim przystanków autobusowych). Kiosk podobnie jak autobusy jest oznaczony logiem firmy Mozaik odpowiadającej za komunikację miejską w FdF:



Bilet kupiony w kiosku kosztuje 2,30 EUR (tam i z powrotem), można go również zakupić u kierowcy za nieco wyższą cenę (2,50 EUR).

Dojazd do ogrodu Balata zajął mi ok. 30 minut. Autobus po drodze wspina się praktycznie cały czas pod górę – w niektórych miejscach roztaczają się naprawdę ładne widoki.

Jeśli ktoś chciałby się wybrać do ogrodu botanicznego Balata to zdecydowanie polecam zrobić to z samego rana – jest tam wtedy na tyle niewielu zwiedzających, że można zarówno w spokoju obejść ogród jak również zrobić zdjęcia. Ja przyjechałem na miejsce tuż po 9 i wtedy było pod tym względem idealnie. Kiedy wychodziłem już po południu, ilość zwiedzających była naprawdę bardzo duża.

Jeśli chodzi o pogodę to była standardowa:-) To znaczy w ciągu dnia padało co najmniej z 10 razy, w tym kilka razy bardzo intensywnie. Ale zdążyłem się już przyzwyczaić i powoli zacząłem to traktować jak coś normalnego:-)

Po dojechaniu na miejsce można zobaczyć tablicę powitalną a w tle góry i las deszczowy – za mniejszą lub większą mgłą:



Przed wejściem do ogrodu nie było ani tłumu ani kolejki do kasy biletowej:



Bilet do ogrodu kosztuje 13,50 EUR. Przy jego zakupie warto zaopatrzyć się w mapkę ogrodu, aby optymalnie zaplanować sobie jego zwiedzanie i ewentualnie nie ominąć którejś z jego części.

Po minięciu kasy, przeszedłem przez zabytkowy domek-niegdysiejszą rezydencję założyciela ogrodu, w którym zlokalizowana jest mała ekspozycja:



…a następnie wyszedłem na dziedziniec, od którego odchodzą główna alejka oraz ścieżki prowadzące w różne części ogrodu. Pierwszą uwagę przyciągają w tym miejscu liczne i bardzo hałaśliwe kolibry, dla których zawieszono tutaj kilka poidełek:



Ptaszek ten co ciekawe praktycznie ani na chwilę nie przysiada i w ogóle jest niezwykle ruchliwy – z tego powodu bardzo trudno jest mu zrobić dobre zdjęcie.

Sam ogród jest absolutnie czarujący i pozytywne opinie na jego temat nie są ani odrobinę przesadzone. Tysiące gatunków drzew, krzewów, kwiatów czy różnego rodzaju traw są zaaranżowane w niesamowity sposób i bardzo zadbane. Poniżej zamieszczam kilka zdjęć z tego miejsca – zapewniam przy tym, że nie oddają one wrażeń, jakie można odnieść na miejscu:























Dużą atrakcją w ogrodzie Balata jest możliwość jego zwiedzania ścieżkami podwieszonymi do drzew nawet kilkadziesiąt metrów powyżej poziomu gruntu. Uprzedzam jednak, że są bardzo chybotliwe i dla osób o słabych nerwach lub lęku przestrzeni niekoniecznie może jest to najlepsze rozwiązanie – ale widoki z tego poziomu są nieprawdopodobne:











Warto przy tym dodać, że na każdym odcinku pomostów mogą jednocześnie znajdować się maksymalnie dwie osoby – w związku z tym przejście tej trasy chwilę zajmuje (wg tablic powinno to zająć ok. 15 minut, w realu prawie dwa razy tyle) . Z tego powodu warto wizytę w ogrodach – szczególnie rano – zacząć właśnie od tego miejsca. Później zaczynają się formować kolejki i trzeba się liczyć z czekaniem na wejście na pomosty.

Zarówno z pomostów jak również z samego ogrodu roztacza się niesamowity widok na sąsiadujący z ogrodem las deszczowy:



…który wraz z górami na przemian przykryty jest mgłą lub całkowicie odsłonięty. W ciągu dnia wielokrotnie można obserwować spektakl zasłaniania/odsłaniania lasu i gór: