Fly4free.pl

Do samego finału zostało "zakwalifikowanych" ośmiu uczestników. Odbywał się on w teatrze, w którym zostały zajęte dosłownie wszystkie miejsca. Tego rodzaju show można zobaczyć zawsze tylko o jednej godzinie – trudno sobie wyobrazić jego powtarzanie jak ma to miejsce co wieczór ze standardowymi przedstawieniami:-)

Nawet gdyby strona artystyczna była kiepska (a na szczęście nie była), przyznać muszę, że show został przygotowany naprawdę świetnie – zarówno od strony organizacyjnej jak i technicznej:



Występującym na żywo w teatrze akompaniował jeden ze statkowych bandów, na co dzień występujący w Grand Barze:



Szefami drużyn i jednocześnie jury byli kapitan, dyrektor hotelu oraz główna solistka występująca w teatrze.






Ostateczna decyzja należała do pasażerów statku, przy czym ze względów technicznych możliwość głosowania mieli wyłącznie ci, którzy zajęli miejsca na najniższym poziomie teatru.



Tym razem zwycięzcą została pasażerka z Francji, która rewelacyjnie wykonała jeden z przebojów Edith Pfiaf.



Oczywiście zaraz po show pojawiły się głosy, że wynik jest skutkiem tego, że na statku jest najwięcej Francuzów, którzy głosowali na "swoją"…jak widać spiskowe teorie są obecne pod każdą szerokością geograficzną :-)

Widziałem już kilka razy to show na statkach Costy ale muszę powiedzieć, że tym razem strona techniczna i organizacyjna zostały dopracowane do perfekcji a w połączeniu z niezłym poziomem występujących, efekt końcowy był naprawdę świetny.

A tymczasem na horyzoncie już widać Barbados, gdzie wybrałem się m.in. na zwiedzanie olbrzymiej jaskini Harrisona:-)

C.D.N.Do Barbadosu dotarliśmy z samego rana. Statek wpłynął do portu jeszcze przed 8 i praktycznie od razu można było wyruszyć w trasę.

A to pierwszy rzut oka na Barbados ze statku:



Już poprzedniego dnia w gazetce pokładowej było ostrzeżenie, że po terenie portu nie można poruszać się w strojach posiadających nadruki militarne – w szczególności prezentujące broń. Jak przekonałem się na własnej skórze, przepis ten (pomijam jego sensowność) jest bardzo szeroko interpretowany przez lokalnych strażników i moje spodenki moro zostały również uznane za "military printing" w związku z czym sprzed samego terminala zostałem zawrócony z powrotem na statek. Nie byłby to może wielki problem, gdyby nie to, że z tego powodu straciłem kluczowe 10 minut…

Moim pierwszym celem na Barbados była wizyta w jaskini Harrisona czyli Harrison Cave. Jest ona położona w odległości ok. 20 km od Bridgetown, gdzie zatrzymał się statek. Komunikacja publiczna na Barbados jest w miarę sensownie zorganizowana – niestety dla mnie okazała się również zbyt punktualna:-). Gdy dotarłem na dworzec autobusowy Princess Alice, okazało się, że mój autobus odjechał dosłownie kilka minut wcześniej czyli dokładnie tak jak miał odjechać wg rozkładu jazdy, który wcześniej znalazłem w internecie.

Sam dworzec autobusowy wygląda następująco:



Na Barbadosie kursują niebieskie autobusy komunikacji publicznej:



…oraz żółte mikrobusy należące do prywatnych przewoźników:



Na rozkład jazdy na dworcu ani na przystankach nie ma co liczyć. Ja bazowałem na rozkładzie niebieskich autobusów, który znalazłem w sieci.

Zresztą na samym dworcu okazało się, że nikt nie potrafi odpowiedzieć, kiedy przyjedzie najbliższy autobus w interesującym mnie kierunku – ani informacja, ani inni oczekujący na peronach. Jedyne czego się dowiedziałem, to na którym peronie mam czekać:-) Co ciekawe autobus przyjechał punktualnie – tzn. zgodnie z internetowym rozkładem jazdy…

I wtedy zaczęło się pierwsze spotkanie z lokalnymi klimatami. Okazało się, że w tym dniu nie wyruszyły w trasę jakieś autobusy szkolne, a w takiej sytuacji dzieci i młodzież w mundurkach szkolnych mają pierwszeństwo w komunikacji publicznej przed innymi pasażerami. W praktyce wyglądało to tak, że konduktorka autobusu próbowała sortować pasażerów i wpuszczać najpierw tych uprzywilejowanych. Nie wiem dlaczego, ale przeszedłem selekcję pozytywnie – być może dlatego, że byłem jedynym białym na peronie…:-) Dodam tylko, że do autobusu wsiadła co najwyżej połowa oczekujących…

Jeśli chodzi o bilety i płatność w autobusie to sprawa jest bardzo prosta: wsiadając do specjalnej skrzynki-skarbonki obok kierowcy wsuwa się odliczoną kwotę (mogą być dolary amerykańskie-w takim przypadku trzeba wsunąć 1 USD/osobę), a kierowca wydaje bilet.

Pomimo, że od jaskini Harrisona dzieliło mnie zaledwie ok. 20 km, pokonanie tej trasy zajęło autobusowi prawie godzinę. Przyczyna była prozaiczna – na każdym przystanku po drodze nie bardzo ktokolwiek miał ochotę wysiadać a za to wsiąść do autobusu chciało sporo osób. Co ciekawe – pomimo tego, że w Bridgetown na peronie zostało naprawdę sporo osób a autobus wydawał się maksymalnie zapełniony, jakimś cudem po drodze do autobusu "dopakowało" się jeszcze przynajmniej ze 20 pasażerów…

Przy pomocy nawigacji i pasażerów wiedziałem z grubsza gdzie należy wysiąść. Poinstruowali mnie nawet jak dotrzeć do jaskini (nie leży przy głównej drodze). Miłe :-)

Gdy już wysiadłem, spotkało mnie ciekawe zderzenie cywilizacyjne– z jednej strony równa ulica z chodnikiem i lampami ulicznymi a z drugiej sąsiadujące z nią pola na których dosłownie brykają prosiaki, kozy czy osły… Miasto i wieś w jednym:-)



W oddali można było zobaczyć również dostojnie pasące się krowy:-)

Po drodze minąłem kilkanaście malutkich drewnianych domków:



Swoją drogą wyglądały one na dość liche jeśli chodzi o konstrukcję. Ciekawe bo to już kolejne miejsce, gdzie pomimo powszechnej świadomości corocznych huraganów buduje się głównie w ten sposób….

W końcu dotarłem do Harrison Cave:



Budynek wejściowy jak na jaskinię wygląda dość dziwnie:



Po zakupie biletu (60 dolarów barbadoskich czyli ok. 30 USD) przeszedłem dalej do bardzo widowiskowej windy (podobne zresztą mamy na statku w atrium :-)). Jak się okazało można nią zjechać na właściwy poziom, z którego wchodzi się do jaskini. Z góry roztaczał się widok na główne budynki kompleksu:



A tak wyglądają windy z dołu:



Zwiedzania Harrison Cave jest możliwe wyłącznie w grupach z przewodnikiem. Na zakupionym bilecie jest oznaczony numer grupy, do której jesteśmy przypisani. Będąc już na dole musimy poczekać na swoją kolej (w moim przypadku zajęło to ok. 20 minut) – poszczególne grupy wywoływane są wg numerów przez głośniki oraz pracowników krążących po całym terenie.

W międzyczasie można rozejrzeć się po okolicy. Sąsiedztwo jaskimi to przede wszystkim kompleks sklepów i punktów usługowych mających na celu zaspokoić turystów oraz mini-ogród botaniczny:



Można również przyjrzeć się z bliska typowej dla lasu deszczowego roślinności a także okolicznym skałom (na tym poziomie jest się niejako w swojego rodzaju "dziurze" otoczonej skałami):



W tym miejscu należy dodać, że Barbados w odróżnieniu od wszystkich pozostałych wysp na Karaibach nie ma pochodzenia wulkanicznego a koralowe czyli wapienne. Wyspa została wypiętrzona na skutek ścierania się dwóch płyt tektonicznych, a jej podstawę stanowią sprasowane osady organiczne pochodzenia koralowego, które ukształtowały skały wapienne.

Jaskinia jest naprawdę bardzo rozległa. Zwiedza się ją w wagonikach elektrycznego "tramwaju" z przewodnikiem, który po drodze omawia trasę i mijane atrakcje a także stara się zapanować nad grupą:





Po drodze zatrzymywaliśmy się w kilku miejscach, gdzie można było wysiąść z wagoniku oraz zrobić zdjęcia. Zazwyczaj były tam omawiane szczegółowo jakieś formacje skalne.

Jeśli chodzi o mnie to jedyne z czym jestem w stanie porównać ten obiekt (jeśli chodzi o rozmiary bo charakter skał jest zupełnie inny) to jest nim kopalnia soli w Wieliczce – z tą różnicą, że na Barbadosie trasę pokonuje się w zdecydowanej większości w wagoniku wspomnianej kolejki.

Nasz tramwaj powoli zjeżdżał coraz niżej (trzeba przyznać, że sam zjazd i wyjazd są już swojego rodzaju atrakcją):



Ale największe wrażenie robią nieprawdopodobne formacje jakie można zobaczyć na miejscu – nie tylko obejmujące stalaktyty i stalagmity ale także różnego rodzaju sale, jeziora, strumyki czy wodospady – formowały się one setki tysięcy lat. Poniższe zdjęcia prezentują wybrane (co nie znaczy, że najciekawsze) fragmenty wycieczki:











Uczciwie przy tym muszę przyznać, że większość zdjęć była wykonywana w ruchu (gdy jechaliśmy) oraz w kiepskich warunkach oświetlenia – w związku z tym ok. 90% z nich zupełnie nie wyszło. Piszę o tym tylko dlatego, aby powiedzieć, że to co prezentuję w niniejszej relacji to tylko marna namiastka tego, co można zobaczyć na własne oczy. Miejsce jest po prostu niesamowite.

Jaskinia składa się z dziesiątek połączonych ze sobą sal i korytarzy – z licznymi odnogami, stanowiąc niesamowity labirynt.

Tak wygląda największa sala jaskini z dołu:



…a dokładnie tak wygląda ta sama sala z góry:



W Harrison Cave jest ciepło (temperatura jest w zasadzie taka jak na zewnątrz) i bardzo mokro – ma się wręcz wrażenie, że ciągle pada deszcz. Można w niej również zobaczyć dziesiątki różnego rodzaju strumyczków i strumieni:









W jaskini można również zobaczyć kilka podziemnych jezior:





…a także mały …



…i duży wodospad:



Tak jak wspomniałem, kilka razy po drodze odbywają się "przerwy" w trasie połączone z możliwością wykonania fotek:



Cała wycieczka po Harrison Cave zajmuje nieco ponad godzinę ale gdyby chcieć tę samą trasę obejść pieszo (taka możliwość jest dostępna raz w tygodniu) zajęłoby to pewnie ze 3-4 godziny. Jeśli dodam czas na kupno biletów, zjazd windą oraz oczekiwanie na wejście do jaskiń trzeba się liczyć, że potrzebujemy na miejscu co najmniej dwie godziny.

Przy wyjściu z jaskini oczekiwały na nas płochliwe małpki:



Po opuszczeniu budynków jaskiń udałem się na lokalny przystanek autobusowy – jest on oznaczony na tyle charakterystycznie, że nie sposób byłoby go pominąć:



Pojawił się dobry znak – na przystanek zaczęli docierać lokalni mieszkańcy, co zwiastowało dobrze jeśli chodzi o przyjazd autobusu:-) Zresztą żółty autobus przyjechał faktycznie w ciągu kilku minut. Wracał on do Bridgetown w dużej części inną trasą – ale najważniejsze, że dotarł do celu:-)

Tym razem wysiadłem po drodze – w centrum miasta, aby skorzystać z okazji i zobaczyć coś więcej.

Wzdłuż nabrzeża w stolicy Barbados biegnie szeroka promenada powszechnie wykorzystywana jako ścieżka piesza i rowerowa. Cumują przy nich również dziesiątki jachtów motorowych należących do bogatych operatorów.



Barbados jest bardzo brytyjskie. W centrum można zobaczyć pomnik admirała Nelsona:



oraz bardzo reprezentacyjny budynek parlamentu:



Przez zatokę w centrum miasta przerzucony jest zabytkowy most, którego zwieńczenie stanowi monumentalna brama:



…za którą rozciąga się plaża:









Same uliczki w centrum są bardzo wąskie i pełne życia:



Ja niestety powoli musiałem wracać na statek. W terminalu zwracała uwagę trochę irracjonalna jak dla mnie dekoracja świąteczna: choinka w tropikalnym klimacie wygląda co najmniej dziwnie: