Fly4free.pl

Do tego Play powitał mnie w dość dziwny sposób sugerując, że jestem na Jamajce:-)



Stolica Grenady – St.George's okazała się jednak bardzo malowniczym miasteczkiem.

Pierwsze swoje kroki po wyjściu z portu skierowałem do bankomatu, z którego wypłaciłem lokalną walutę –dolary wschodniokaraibskie (ECS), które z tego co przeczytałem są pewniejsze w komunikacji publicznej niż np. dolary amerykańskie.



Swoją drogą jest to ciekawa waluta – taki odpowiednik euro na części Karaibów. Emituje je niezależny od żadnego z wyspiarskich państewek bank centralny i stanowią one prawny środek płatniczy nie tylko na Grenadzie ale na naszej trasie także na St.Lucci – a poza tym na kilku innych wyspach. Jeden taki dolar kosztuje aktualnie ok. 1,3 złotego.

Zwiedzanie miasta zostawiłem sobie jednak na później. W pierwszej kolejności wybrałem się na zwiedzanie okolic Parku Narodowego Grand Etang. Park ten położony jest w środkowej części wyspy i stosunkowo łatwo osiągalny przy pomocy komunikacji publicznej. A trzeba powiedzieć, że ta na wyspie funkcjonuje bardzo sprawnie – jest obsługiwana przez prywatne mikrobusy, które zapewniają funkcjonowanie kilkunastu wytyczonych mniej lub bardziej precyzyjnie linii. Rozkładów jazdy nie widziałem ale w praktyce jeździły bardzo często. Ja w sumie skorzystałem z nich 4 razy i w żadnym z tych przypadków nie czekałem na busa dłużej niż 10-15 minut.

W okolice Parku Narodowego wybrałem się busem kursującym po linii nr 6. Podróż zajęła ok. 30 minut. Wysiadłem praktycznie w środku lasu; akurat zaczynało w najlepsze padać i pojawiła się całkiem spora mgła:





Moim pierwszym celem był wodospad (a w zasadzie kompleks wodospadów) "Seven Sisters". Po przejściu kilkuset metrów dotarłem do malowniczego domku, w którym sprzedawano bilety do wejścia na szlak prowadzący do wodospadu (ok. 5 ECS) .



Zresztą okazało się, że formalnie nie są to bilety do parku narodowego ale umożliwiające przejście przez prywatne plantacje, aby można było wejść na szlak. Na ten sam szlak można było wejść bezpośrednio z terenu Parku Narodowego Grand Etang jednak droga do pokonania byłaby znacznie dłuższa (i sądząc po doświadczeniach gwadelupskich bardziej błotnista), stąd aby zaoszczędzić sobie czasu i papraniny w błocie wybrałem bardziej komfortową trasę.

Przed wejściem zostałem wyposażony w obowiązkowy kij (laskę), musiałem się wpisać do zeszytu podając namiary kontaktowe na wypadek jakichś problemów na szlaku (jak w niektórych schroniskach w polskich górach) oraz zostałem poinstruowany, abym dla własnego bezpieczeństwa pod żadnym pozorem nie wchodził do żadnej rzeki ani nie próbował jej forsować wpław. W tym dniu byłem pierwszą osobą na szlaku.

Początek szlaku zapowiadał się całkiem nieźle:



Pierwszy odcinek prowadził przez niewielkie osiedle zabudowane niewielkimi drewnianymi domkami jak ten na poniższej fotce:



Po około 10 minutach marszu zatrzymał mnie jakiś pracownik plantacji informując, że nie będę w stanie przejść szlaku ze względu na wielką ilość ziemi, która osunęła się na szlak czyniąc go niedostępnym. Podziękowałem za informację i stwierdziłem, że przejdę przynajmniej kawałek i jeśli faktycznie się to potwierdzi to wrócę do punktu wyjścia.

Wokół nich roztaczały się plantacje bananów, papai oraz różnego rodzaju warzyw. Tak wygląda ona z góry:



Stosunkowo szybko przeszedłem tę część trasy i wszedłem do lasu, gdzie szlak się bardzo zwęził ale był cały czas bezproblemowy:





Niestety nic nie trwa wiecznie. Ostrzeżenie lokalnego mieszkańca się potwierdziło – szlak został zablokowany przez osuwisko ziemne:



Chyba prześladuje mnie jakieś fatum – tak jak na Gwadelupie nie udało się zobaczyć ja dotąd wszystkich wodospadów Les Chutes de Carbet, tak na Grenadzie wodospadu Seven Sisters. No ale trudno – wróciłem powoli (oczywiście w totalnym deszczu) do punktu wyjścia mijając po drodze jakąś grupkę z lokalnym przewodnikiem, którzy również szli w stronę wodospadu. Gdy poinformowałem ich, że droga jest zasypana przewodnik skomentował, że to niemożliwe i że musiałem pomylić szlak…i poszli dalej:-) Około godziny później spotkaliśmy się nad jeziorem Etang, gdzie potwierdził, że faktycznie na dotarcie tą drogą do wodospadów nie było szans.

W "żółtym domku" przy wejściu na szlak przekazałem im informację o problemie. Byli bardzo zdziwieni – ale ponieważ tego dnia wchodziłem na szlak jako pierwszy powiedzieli, że to nie jest wykluczone bo poprzedniego dnia intensywny deszcz padał praktycznie bez przerwy. Pracownica zawiadująca całym interesem od razu wysłała w stronę szlaku dwóch pracowników i oznaczyła w zeszycie, że wróciłem. Ciekawe co było gdybym nie wrócił – albo poszedł szlakiem dalej aż do jeziora Etang…

Wodospad Seven Sisters położony jest w stosunkowo niedużej odległości od centrum obsługi Parku Narodowego Grand Etang i samego jeziora o tej nazwie. Dotarłem tam w około pół godziny drogą, przez którą co jakiś czas ktoś przejechał – trasa wiodła z górki w związku z czym poszło to bardzo sprawnie.

Jak widać na poniższej fotce tutaj mgła już praktycznie znikła a pogoda się przejaśniła na tyle, że trudno było uwierzyć, że pół godziny wcześniej padał ulewny deszcz.



Nieco przed centrum obsługi turystów można było zobaczyć drogę prowadzącą do jeziora:



Wdałem się tutaj w krótką pogawędkę z parkowym strażnikiem, który potwierdził, że ostatnie dwa dni były bardzo deszczowe i przekazał mi, że szlaki w lesie deszczowym są możliwe do przejścia ale jest to bardzo duże wyzwanie. Wcale się przy tym nie zdziwił, że droga do Seven Sisters była zasypana – stwierdził, że na długim odcinku szlak prowadzi tam tuż przy zboczu góry i że to się zdarza od czasu do czasu.

Pomimo jego koszmarnego akcentu rozmawiało nam się fajnie (był zdziwiony, że w u nas jest teraz śnieg), a gdy usłyszał, że chciałbym zobaczyć tylko jezioro i nie zamierzam wchodzić na żadne szlaki przepuścił mnie przez "bramkę" bez biletu.

Główną drogę od jeziora oddziela kilkusetmetrowy odcinek drogi sąsiadującej z gęstym lasem:



Jezioro Grand Etang nie jest jakoś szczególnie rozległe-nie bardzo rozumiem skąd się w ogóle wziął przydomek "grand", który sugerował mi coś wielkiego. Co ciekawe, jezioro ma pochodzenie wulkaniczne (to krater wygasłego wulkanu). Niezłe wrażenie robiła mgła unosząca się nad jeziorem oraz las schodzący aż do jego brzegów:









Wokół jeziora prowadzi mało wymagający szlak okrężny, z którego w boki odchodzi kilka innych szlaków prowadzących m.in. do położonych w górach wodospadów. Aby wejść na szlak należy podejść nieco w górę do altanki:



Samo wejście na szlak wyglądało jednak mało zachęcająco i mówiąc szczerze widząc ilość błota nie miałem nawet najmniejszej ochoty go testować.





Wracając do punktu wyjścia spotkałem jeszcze raz strażnika, który akurat ku uciesze turystów karmił tutejsze małpki:







Gdy jednak podjechał busik z kolejnymi osobami, małpki przestraszyły się i uciekły do lasu…

Tą samą drogą, którą szedłem od wejście na wodospad Seven Sisters podszedłem jeszcze nieco wyżej, gdzie zlokalizowane jest centrum obsługi turystów Parku Narodowego:



Roztacza się stąd widok na okolicę –a w zasadzie przede wszystkim na gęsty las deszczowy:




Ruchem na parkingu kierował tam starszy policjant, którego poprosiłem o informację gdzie mogę liczyć na złapanie autobusu nr 6 w kierunku miasta. Przy okazji podpytałem jak najłatwiej dotrzeć do wodospadu Annadale (w końcu chciałem zobaczyć jakiś wodospad :-) ). Okazało się, że jest to stosunkowo proste – trzeba podjechać kawałek do ruin dawnego kościoła a stamtąd albo podejść już na piechotę do celu albo złapać autobus nr 7. Policjant powiedział, że zatrzyma dla mnie busa i że mogę sobie spokojnie gdzieś usiąść – zawoła mnie, gdy trzeba będzie – i dokładnie tak się stało:-) Muszę przyznać, że o miejscowych mieszkańcach na Grenadzie nie mogę powiedzieć złego słowa.

Po 10 minutach dojechałem do ruin wspomnianego kościoła, gdzie pożegnałem się z busem, prowadzącym go Kreolem oraz jakąś dziwną i bardzo głośną muzyką bliżej nieokreślonego gatunku (zapomniałem napisać, że to standardowy bonus w tutejszych busikach):



Po kościele jak widać niewiele zostało i pewnie za kilka lat zawalą się również ostatnie ściany. Obok położony jest mały cmentarz:



Moja nawigacja stwierdziła, że stąd do wodospadu Annadale jest tylko 3 km – na dodatek do pokonania w większości szosą, zatem nie czekając na następny autobus ruszyłem w trasę. Po drodze minąłem bardzo duże osuwisko, które zasypało częściowo drogę (ale była nadal przejezdna po jednym pasie), przy którym pracowali robotnicy drogowi. Wyglądało ono na bardzo świeże więc pewnie to była również pamiątka po ostatnich ulewach.

A po drodze można było zobaczyć liczne drzewa kakaowca z owocami w różnych kolorach (zielone, żółte lub czerwone). Przy jednym ze sklepików można je było obejrzeć z bliska - wyłożone były nie tylko owoce kakaowca ale również inne – a także pochodzące z nich wyroby…no i obowiązkowy rum:-)



Faktycznie wodospad Annadale okazał się być bardzo blisko. Dojście do niego wymaga zakupu biletu (ok. 5 ECS) i jest bardzo łatwe – praktycznie nie wymaga żadnego wysiłku.









Po wizycie na wodospadzie i skorzystaniu z porady miejscowego policjanta podszedłem kawałek do skrzyżowania, obok którego przejeżdżają busy do miasta, przyglądając się w międzyczasie kolejnemu drzewu kakaowca:





Bus przyjechał po ok. 10 minutach a pół godziny później byłem z powrotem w St. George's. Dopiero teraz miałem szansę się przyjrzeć miasteczku, które już na pierwszy rzut oka jest bardzo czyste i kolorowe:



Dosłownie w środku miasta pod wzgórzem, na którym położony jest fort, przechodzi tunel Sendall wybudowany jeszcze za czasów kolonialnych:



Obok niego prowadzą schody, którymi można podejść na szczyt wzgórza i obejrzeć Fort George (a w zasadzie to co z niego pozostało) oraz piękną panoramę, która się z niego roztacza – a następnie zejść na przeciwną stronę miasta – tzn. położoną po drugiej stronie tunelu. Samo wejście na teren fortu jest płatne (standardowe ok. 5 ECS). Fort w najlepszej kondycji nie jest – w zasadzie to prawie ruina. Aktualnie w tym z czego da się tam korzystać znajduje się szkoła policyjna.







Z fortu roztacza się piękna panorama na zatokę położoną po drugiej stronie tunelu Sendall, która nosi nazwę Carenage:







W przeciwnym kierunku z kolei roztaczał się widok na terminal portowy oraz nasz statek:



Warto przejść się brzegiem zatoczki. Można tu zobaczyć miejscowych rybaków, turystyczne katamarany, wielkie jachty oraz urokliwe kolorowe knajpki:



Przy promenadzie przy Carenage stoi również – jak się okazało ufundowany przez Costę pomnik Chrystusa Głebin w podziękowaniu dla mieszkańców Grenady, którzy uratowali wszystkich pasażerów włoskiego statku, który zatonął w okolicy.



Powoli wróciłem na statek – przechodząc przez obowiązkową na Karaibach mini-galerię handlową zintegrowaną z terminalem pasażerskim:



Dodam tylko, że widok ze statku po południu był zupełnie inny niż rano – chociaż chmurki pozostały, mgła znikła a słońce już całkiem nieźle przypiekało:



Podsumowując: Grenada po raz pierwszy zaliczona:-) Kolejna wizyta w tym samym miejscu za nieco ponad tydzień:-)

C.D.N.W ramach przerwy od relacjonowania tego co można zobaczyć w poszczególnych portach kilka słów o statkowym wieczornym życiu:-)

W trakcie rejsu na Costa Magica odbyła się wersja popularnego show "Voice of the …" – tym razem w wersji "Voice of the Sea".

Casting wśród pasażerów był prowadzony podczas kilku wieczornych konkursów karaoke. Trzeba przyznać, że zgłosiło się naprawdę sporo chętnych prezentujących bardzo różny poziom. Eliminacje odbywały się w jednym z barów i cieszyły bardzo dużym powodzeniem.