Fly4free.pl

…na obrzeżach, której można było obserwować liczne kraby – błyskawicznie uciekające na mój widok. Ale zdjęcie udało się zrobić:-)



Po południu wróciłem do Fort-de-France, gdzie przed powrotem na statek obszedłem jeszcze stare miasto. Oprócz biblioteki Schoelchera, o której pisałem przy okazji pierwszej wizyty na Martynice, którą nadal uważam za najładniejszy i najbardziej niepospolity budynek, jaki widziałem na Martynice, na uwagę zwraca katedra:



…muzeum Martyniki oraz budynek tutejszej poczty:





…a także pobliskie uliczki:



Obok biblioteki Schoelchera można z kolei zobaczyć budynek miejscowej prefektury, którego najstarsza część pochodzi jeszcze z czasów kolonialnych:



Nie sposób nie zauważyć również pomnika pozbawionego głowy, który jak się okazało miał upamiętnić Józefinę – żonę cesarza Napoleona Bonaparte:



Z cesarzową wiąże się ciekawa historia. Pochodziła ona właśnie z Martyniki i gdy Napoleon zniósł niewolnictwo, skutkiem czego było podupadanie licznych biznesów w dawnych koloniach (w tym należących do rodziny Józefiny), ta przekonała męża, aby na tym obszarze zawiesił obowiązywanie dekretu czyli de facto przywrócił niewolnictwo. Miejscowa ludność za ten "dar" podziękowała cesarzowej pozbawiając jej pomnik głowy – i w takiej postaci przetrwał on do dziś.

Jeszcze jeden rzut oka na panoramę Fort-de-France i powoli trzeba było myśleć o pakowaniu – następnego dnia czekał mnie koniec wycieczki i powrót do domu.



A tymczasem na statku trwał alarm szalupowy dla nowych pasażerów, którzy rozpoczynali swój rejs tego dnia - właśnie na Martynice. Nie musząc w nim uczestniczyć miałem okazję zobaczyć jak w różnych miejscach statku wyglądają analogiczne ćwiczenia załogi, np. barmanów i kelnerów:



I w ten sposób moja wizyta na Martynice dobiegła końca. Pewnie (pytanie kiedy) zawitam tu jeszcze. Wtedy na pewno zapuszczę się trochę dalej, aby poznać również inne niż okolice Fort-de-France atrakcje tej tropikalnej wyspy.

C.D.N.W końcu po raz trzeci – i tym razem ostatni (przynajmniej w ramach tego rejsu) powitałem Gwadelupę i Pointe-a-Pitre:



Tutaj rejs kończył się dla naprawdę sporej części pasażerów, co było widać już poprzedniego dnia późnym wieczorem, kiedy na korytarzu zaczęły się pojawiać walizki wystawiane przez pasażerów:



Walizki były odbierane spod kabin przez pracowników statku i dostarczane do terminala portowego, skąd można je było zabrać już po zejściu ze statku.

Ostatni dzień minął bardzo spokojnie, leniwie i o dziwo – bez deszczu. Rano w drzwiach do kabiny zastałem rachunek zawierający podsumowanie wszystkich moich statkowych wydatków. A wczesnym popołudniem pożegnałem się ze statkową ekipą i sprawnie przemieściłem się na lotnisko autobusem Karulisa. Niestety samolot miałem dopiero po 21 i ponad 6 godzin przyszło mi spędzić na lotnisku, którego terminal (obiektywnie całkiem spory) jak się okazało, jest raczej niewystarczający do obsługi ilości pasażerów, jaka wylatuje z Gwadelupy w środku sezonu. W przeciągu kilku godzin odprawianych było kilka samolotów do Europy, w związku z tym w terminalu były tłumy. Na dodatek, po odstaniu godziny w kolejce do nadania bagażu, dowiedziałem się, że akurat odprawiany jest inny lot Air France (choć z ekranów informacyjnych wcale to nie wynikało), i gdy wreszcie obsługującą stanowisko agentkę udało się uprosić, abym mógł nadać bagaż – ta stwierdziła, że mam zbyt ciężką walizkę i albo muszę zapłacić za 3 kg nadbagażu albo coś z niej wyjąć. Bananowe (i nie tylko) ketchupy, lokalne sosy, konfitury, rumy i jakieś inne drobne zakupy niestety zrobiły swoje. Jakiekolwiek negocjacje praktycznie nie wchodziły w grę – skończyło się na wyjęciu kilku najcięższych rzeczy i moja walizka zniknęła na taśmie w czeluściach terminala.

Po tym wszystkim trzeba było jeszcze odstać (w sumie kolejną godzinę) w następnej kolejce do kontroli dokumentów oraz bezpieczeństwa i można było wejść do nieprawdopodobnie zatłoczonej strefy odlotowej terminala. Na moje szczęście, jeden z kilku saloników biznesowych akceptował kartę PP, dzięki której mogłem pozostałe do wylotu ok. 4 godziny spędzić w ciszy i spokoju. Co ciekawe w ofercie saloniku było zastrzeżone, że karta PP jest akceptowana wyłącznie w przypadku lotów międzynarodowych a lot z Gwadelupy do Paryża ma status lotu krajowego, ale na szczęście pracownica obsługująca salonik nie była zbyt drobiazgowa:-)

Wejście do samolotu do Paryża przebiegła tym razem tak sprawnie jak tylko sobie to można wyobrazić – punktualnie, w ustalonym porządku i bez zamieszania:



Sam lot pomimo, że samolot był zapełniony praktycznie w 100% również przebiegł bez szczególnych atrakcji i po 8-u godzinach wylądowałem na lotnisku Orly, mierząc się po raz pierwszy z zupełnie inną pogodą niż ta, do której przywykłem przez ponad 2 tygodnie. Ostatni rzut oka na naszą maszynę:



…i pomaszerowałem po bagaże a potem do autobusu na lotnisko de Gaulle'a, skąd odlatywał mój lot do Warszawy. Bilet transferowy na autobus dostałem jeszcze podczas odprawy na Gwadelupie.

Tak na marginesie, nie wiem czy w liniach Air France jest to standardem, ale z karty pokładowej dowiedziałem się, że linia zmieniła mi lot z Paryża do Warszawy wcześniej mnie o tym nie informując w żadnej formie. Okazało się, że lecę ok. 2,5 godziny wcześniej niż było to pierwotnie zaplanowane. Akurat była sobota i przejazd z lotniska Orly na CDG był sprawny i bezproblemowy ale w przypadku jakichkolwiek korków/kolejek przy odbiorze/nadaniu bagażu byłoby to dosłownie "na styk". Wydaje mi się, że w dobrym tonie byłoby jednak poinformowanie o takiej zmianie z jakimś uprzedzeniem – no ale jak widać Air France uznało, że nie ma takiej potrzeby…

Zresztą po dotarciu na lotnisko docelowe w Paryżu czekała mnie jeszcze jedna (na szczęście ostatnia) atrakcja. Musiałem nadać ponownie bagaż a na lotnisku CDG odbywa się to przy automatycznych stanowiskach bez obsługi agenta…tymczasem po położeniu mojej walizki na taśmie okazało się, że jest ona zdaniem maszyny nadal za ciężka (tym razem o 1kg). Niestety z maszyną nie bardzo było jak dyskutować, uśmiechy i puszczanie oczka też nie działają – w związku z czym znowu musiałem coś z niej wyjąć i gdy waga spadła do 23,1 kg moja walizka została przez maszynę zaakceptowana:-)

W ten sposób około 2 godziny później dotarłem do Warszawy czyli miejsca, w którym rozpoczęła się niniejsza relacja a po kilku kolejnych godzinach dotarłem na swoje śmieci.

Wszystkim śledzącym tę relację, którzy dotarli do tego miejsca dziękuję za świętą cierpliwość – teraz widzę, że w niektórych postach mogłem bez szkody dla treści być mniej wylewny:-) Jeśli macie jakieś pytania – zarówno co odwiedzonych miejsc jak również podróży na/z Gwadelupy czy życia na statku piszcie śmiało.

Z mojego punktu widzenia był to bardzo udany rejs – i szczerze mówiąc nawet deszczowa pogoda, z którą przyszło mi się mierzyć w niektórych miejscach jakoś szczególnie nie pomniejsza tej oceny. Będę przynajmniej pamiętał, że tzw. "pora sucha" wcale nie musi być sucha:-) Wyspy, które mieliśmy na trasie były tak interesujące i różnorodne, że moim zdaniem praktycznie na każdej z nich, każdy znalazłby coś dla siebie. To co ja wybrałem i opisałem w tej relacji to tylko niewielka część z olbrzymiego repertuaru, który można tam zobaczyć. W każdym razie była to jedna z najbardziej interesujących tras, jakie miałem okazję zaliczyć podróżując statkiem wycieczkowym i z dużym prawdopodobieństwem za rok ponownie będę chciał się tam wybrać – nawet jeśli w jakiejś części trasa powieli się z wyspami, na których byłem teraz.

A na regał trafił kolejny model statku, który dostałem na pamiątkę:



Jeszcze raz wszystkich pozdrawiam i do następnego razu:-)

KONIECJasne:-)

Za rejs zapłaciłem ok. 875 EUR.
Do ceny tej trzeba doliczyć obowiązkowe napiwki (10 EUR/dzień czyli 140 EUR za cały rejs).
Przelot w obie strony z Warszawy do Pointe-a-Pitre liniami Air France kosztował ok. 2300 zł.
Za dwa noclegi na Gwadelupie zapłaciłem 118 EUR.
Wycieczki ze statku kosztowały mnie 95 EUR (St.Lucia) oraz 46 EUR (Bonaire).
Do tego dochodzą wydatki na napoje w restauracjach i barach na statku (nie są ujęte w cenie)
Od Costy dostałem OBC do wykorzystania w kwocie 275 EUR - czyli o tyle został pomniejszony mój rachunek za wydatki na statku na koniec rejsu.

plus wszystkie wydatki na wyspach (transport lokalny, bilety do jaskiń, ogrodu botanicznego na Martynice, farmy motyli na Arubie itd.) - poszczególne kwoty starałem się podawać na bieżąco przy relacjonowaniu poszczególnych miejsc.No dokładnie ta sama trasa, chyba nawet godziny postojów w portach się zgadzają:-)
Na początku kwietnia Costa Magica ma z kolei zaplanowany rejs transatlantycki i wraca do Włoch a pod koniec kwietnia płynie na Bałtyk, gdzie przez kilka miesięcy będzie pływała na tygodniowych rejsach ze Sztokholmu."Panów" proponuję sobie darować:-)

Obiekt w booking.com nazywa się "Homestay Nelly". Jest to mieszkanie, którego właścicielka wynajmuje pokoje (dwa) turystom. W czasie mojego pobytu właścicielka "wpadała" do mieszkania w ciągu dnia. Jak dla mnie (biorąc pod uwagę, że tylko tam nocowałem, oba dni w całości praktycznie spędziłem "w terenie") pokój był ok, łazience mówiąc uczciwie przydałby się jakiś remont. Na największy plus lokalizacja obok portu, duży taras i niezwykle pomocna właścicielka, która sprawnie wdrożyła mnie w gwadelupskie klimaty i pomogła w ogarnięciu się gdzie jak dostać. Na minus przede wszystkim łazienka. Cena w porównaniu do innych obiektów w tym czasie w Pointe-a-Pitre na airbnb i booking.com była konkurencyjna.

Życzę udanego rejsu:-) Gdybyś miała pytania, pisz śmiało.Trzymam zatem kciuki:-)

Akurat w tej relacji nie ma nic o St. Maarten, La Romanie ani Catalinie - ale informacje o nich znajdziecie w mojej innej relacji z transatlantyku z Savony do Gwadelupy w listopadzie 2018.
Z kolei informacje o Costa Favolosa znajdziecie w relacji po fiordach norweskich. W razie czego pytajcie :-)