Fly4free.pl

Zresztą budynki w głębi Pundy są również bardzo malownicze i w większości utrzymane w naprawdę świetnym stanie, np. jedna z uliczek handlowych:



…jeden z urzędów:



…komisariat policji:



…czy w końcu dawny kościół – a obecnie siedziba prokuratury:



Obok mostu królowej Emmy, po stronie Pundy można również zobaczyć Fort Amsterdam będący siedzibą gubernatora i wyspiarskich urzędów:



A to budynki wewnątrz fortu Amsterdam:





Zresztą Fort Amsterdam nie jest jedynym w Willemstad. Po przeciwnej stronie kanału znajduje się z kolei Fort Rif, który po rekonstrukcji zamieniony został w centrum handlowo – gastronomiczne:







Z fortu Rif do miejsca, w którym zacumowany był nasz statek prowadziła promenada historyczna, przy której umieszczono tablice informujące o historii Curacao oraz zamieszkującej wyspę ludności:



Na przykład można się z nich dowiedzieć, że papiamento czyli miejscowy język (mający status jednego z języków urzędowych) powstał w wyniku potrzeby zapewnienia komunikacji pomiędzy pochodzącymi z różnych stron świata kolonizatorami, miejscowymi oraz niewolnikami i zawiera zapożyczenia z wielu języków – m.in. angielskiego, niderlandzkiego, hiszpańskiego, francuskiego oraz licznych dialektów afrykańskich. Na pocieszenie mogę dodać, że praktycznie każdy włada tutaj świetnie językiem angielskim – a do tego niderlandzkim i hiszpańskim. W każdym razie z problemem komunikacyjnym się tutaj nigdzie nie spotkałem.

W parku przy promenadzie można spotkać iguany, które jednak widząc ludzi natychmiast uciekają:





Nie należy się im dziwić – jednym z przysmaków na Curacao (i nie tylko) jest zupa z iguany reklamowana tutaj prawie na każdym szyldzie restauracji. Widocznie iguany są tego świadome i uciekają, żeby nie skończyć w czyimś garnku :-)

Już po wypłynięciu, wieczór na statku był jak zwykle wypełniony bogatym programem. Na początek przedstawienia w teatrze nowi pasażerowie mieli okazję zapoznać się z szefostwem hotelu:



…a później zaprezentowano niezłe show poświęcone muzyce filmowej:





Dodatkowo z racji tego, że przydała wówczas kolejna dla mnie a dla części pasażerów pierwsza "biała noc", można było skorzystać wieczorem z bogatego baru owocowo-deserowego przy basenie:





…oraz zobaczyć mistrza rzeźby w lodzie w akcji:-)





A tymczasem na horyzoncie Aruba:-)

C.D.N.@korad1 - Generalnie zasada jest taka, że na statku musisz być 30 minut przed planowanym wypłynięciem. Wtedy zaczynają zwijać trapy i całą tymczasową "infrastrukturę", którą rozkłada się na nabrzeżu po przybiciu statku (jakieś stoliki, czasami krzesła/fotele, automaty z napojami itp.). Jeśli statek nocuje w porcie to z moich doświadczeń wynika, że zazwyczaj można na statek wchodzić i wychodzić cały czas (również w nocy). Piszę "zazwyczaj" ponieważ z tego co pamiętam to raz podczas pobytu w Hongkongu było zastrzeżenie, że wejść będzie można do 2 w nocy a potem po 6 rano ale wynikało to z ograniczeń portu a nie statu. W związku z tym lepiej zapytać. Z drugiej strony, jak sobie przypomnę port w La Romanie to zdziwiłbym się jakby tam były jakieś ograniczenia (to typowy port turystyczny). Co do wnoszenia napojów na statek to alkohol z reguły jest wyłapywany i zabierany do depozytu (zwracany jest wieczorem ostatniego dnia do kabiny). Aczkolwiek mi na Martynice nie wyłapali rumu - to jednak raczej wyjątek niż reguła. Jeśli chodzi o inne napoje to na statkach Costy teoretycznie nie można ich wnosić a w praktyce nikt z tego nie robi problemu (ale już na NCL jest to bardzo rygorystycznie przestrzegane). Czasami mi się tylko zdarzyło, że sprawdzano czy butelka jest oryginalnie zamknięta - zapewne po to, aby ograniczyć "szmuglowanie" alkoholu pod płaszczykiem coli :-)

A tak w ogóle to Pacifica to bardzo ładny statek:-)

@metia - jasne, że możesz:-) podobne oznaczenia przystanków są na Arubie. Na Bonaire nie zwróciłem uwagi (byłem na wycieczce) ale zapewne tak samo - o ile funkcjonuje tam jakaś komunikacja publiczna inna niż autobusy szkolne bo wyspa jest nieduża podobnie jak liczba jej mieszkańców.Aruba to druga z wysp ABC (Aruba, Curacao, Bonaire), które odwiedziliśmy w trakcie rejsu. Położna jest jeszcze bliżej wybrzeży Wenezueli niż odwiedzane poprzedniego dnia Curacao. Teoretycznie jest to (podobnie jak Curacao) terytorium zależne Holandii o specjalnym statusie, w praktyce (w pewnym uproszczeniu) zwierzchnictwo Holandii ma charakter tytularny i można mówić o Arubie jak o prawie niepodległym państwie. Aruba nie jest jednak częścią Unii Europejskiej. W odróżnieniu od terytoriów zamorskich Francji na Karaibach – Gwadelupy czy Martyniki, obowiązującą walutą nie jest tutaj w każdym razie euro a dzwoniąc do Europy trzeba być przygotowanym na bardzo wysokie opłaty roamingowe.

W stolicy Aruby – Oranjestad (niektórzy miejscowi upraszczali tę nazwę do "orange" przywitała nas porządna ulewa. Biorąc pod uwagę, że ta wyspa jest już dość sucha, było to coś mocno nietypowego – nawet miejscowi mówili później, że o tej porze roku intensywne opady zdarzają się relatywnie rzadko.

Ze względu na ulewę w pierwszej kolejności skierowałem swoje kroki na farmę aloesu, która jest jednocześnie plantacją, fabryką jak również muzeum poświęconym historii tradycji aloesowej na Arubie.

Po drodze miałem okazję obserwować dorodne kaktusy, które miejscami sprawiały większe wrażenie niż nawet te z Curacao:





Wizytę na plantacji aloesu mogę spokojnie polecić każdemu. Aktualnie na wyspie pozostała już tylko jedna czynna plantacja – na obrzeżach Oranjestad; kiedyś było ich na niej dużo więcej. Tak w ogóle, co ciekawe, aloes nie pochodzi w ogóle z Aruby. Został tutaj sprowadzony przez kolonizatorów, gdy stwierdzono że znajdzie tutaj idealne warunki do uprawy. W ten sposób zapewniono wykorzystanie również dużych zasobów dostępnych tutaj wówczas pracowników. Przez bardzo długi okres czasu Aruba była zresztą największym producentem wyrobów z aloesu na świecie.

Sama plantacja aloesu wygląda niepozornie:



Bezpośrednio obok plantacji znajduje się główny budynek fabryki, w której zlokalizowane jest również muzeum:



Sam wstęp do muzeum, w tym oprowadzenie przez przewodnika, jest bezpłatne – wynika to zapewne z faktu, że stanowi pewnego rodzaju formę promocji aloesu jako takiego a także produktów zakładu, które można nabyć w przyzakładowym sklepiku jak również (o czym przekonałem się później) w wielu miejscach na Arubie.

Pierwsza część prezentacji odbywa się przy stanowisku bezpośrednio obok rządków z aloesem, gdzie przewodnik zaopatrzony w niezbędny warsztat wprowadził nas w świat tej dziwnej rośliny:



Aloes – znany również jako lilia pustyni czy kwiat nieśmiertelności to roślina żyjąca nawet 30 lat, nie wymagająca zbyt dużej ilości wody (a nawet jej nie lubiąca – zbyt mocno podlewana obumiera). Jeśli chodzi o same warunki uprawy nie jest ani wymagający ani pracochłonny – inaczej niż w przetwórstwie. Historycznie, sok z aloesu (oraz proszek powstający z odparowania tego soku) był jednym z pierwszych znanych silnych środków przeczyszczających, którego znaczenie jednak radykalnie spadło w momencie wprowadzenia dużo tańszych środków syntetycznych. Drugim zastosowaniem (i obecnie dominującym) aloesu jest produkcja wszelkiego rodzaju środków do pielęgnacji skóry na bazie miąższu aloesu - powstają z niego m.in. kosmetyki, w tym mydła, maści czy olejki.

Źródłem tego co interesuje człowieka jest liść aloesu, który w przekroju wygląda następująco:



Oddzielenie miąższu od łodygi nawet dzisiaj odbywa się ręcznie i jest to zdecydowanie najbardziej pracochłonna część procesu produkcyjnego. Jak powiedział przewodnik, ze względu na różne kształty oraz rozmiary liścia oraz grubość skórki chroniącej miąższ najdokładniej robi się to ręcznie – wynika to stąd, że środek przeczyszczający zlokalizowany jest wyłącznie bezpośrednio przy zewnętrznej ściance liścia i przy wyodrębnianiu miąższu należy to zrobić dokładnie. Po tym wstępie jednym sprawnym cięciem noża pokazał nam jak się to robi:



Sam miąższ może być również spożywany i jako "przekąska" jest podobno popularny wśród miejscowych (podobno ma charakter orzeźwiający) – jednak w takim przypadku zaleca się jego moczenie przez 15-20 minut w wodzie, aby mieć pewność, że ewentualne pozostałości substancji przeczyszczającej przejdą do wody – a następnie należy sam miąższ jeszcze przepłukać:



Niestety przewodnikowi nie udało się znaleźć chętnych do degustacji:-)

Na dolnym piętrze budynku zlokalizowany jest sklep, pomieszczenie muzeum prezentujące kilka historycznych urządzeń oraz narzędzi a także tablice informacyjne nt. historii uprawy aloesu oraz jego właściwości. W tej części jest zlokalizowana również mała sala, w której wyświetlany jest film na temat przetwórstwa aloesu. Również na parterze znajdują są niedostępne dla zwiedzających pomieszczenia produkcyjne.

To, że pomieszczenia produkcyjne nie są dostępne dla zwiedzających nie oznacza, że nie można ich zobaczyć – do tego służy antresola, której ściany są przeszklone dając możliwość podejrzenia z góry jak wygląda produkcja kosmetyków z aloesu:



W innym pomieszczeniu odbywa się konfekcjonowanie i pakowanie:



W jeszcze innym produkcja mydła:





…czy też jego cięcie na kostki:



Cała wizyta na plantacji zajęła mi nieco ponad godzinę.

Warto przy tym wiedzieć, że o tym jakie znaczenie miał aloes w historii Aruby świadczy fakt, że trafił on do herbu Aruby.

Wracając do miasta minąłem ostatnią zachowaną na Arubie suszarnię wapienną, która kiedyś służyła do wypalania cegieł:



…i dotarłem do malowniczego centrum Oranjestad, które wyglądem przypomina (może poza kaktusami i palmami) typowe europejskie miasto. Swojego rodzaju atrakcją jest darmowy tramwaj turystyczny łączący port i główny dworzec autobusowy z centrum miasta i przejeżdżający obok głównych ulic handlowych:





Wspomnieć bowiem wypada, że Aruba ze względu na niskie podatki przez wielu uważana jest za raj zakupowy, w którym można spotkać praktycznie wszystkie znane marki. Sklepy zlokalizowane są przy jednej z ulic handlowych oraz w domach towarowych, których wygląd sam z siebie przyciąga wzrok:



Zresztą nawiązań do czasów kolonialnych jeśli chodzi o architekturę jest dużo więcej – tyle, że z tego co można przeczytać wynika, że większość z nich czasów kolonialnych nie pamięta – to tylko współczesne stylizacje:








Z kolei nadmorska część Oranjestad to część hazardowa, z pewną dawką kiczu w stylu Las Vegas:







W centrum Oranjestad można również zwiedzić muzeum Aruby zlokalizowane w wieży będącej jednocześnie punktem obserwacyjnym:



…oraz zobaczyć liczne iguany w położonym obok parku Wilhelminy:





Ale Aruba jest znana przede wszystkim (i zasłużenie) z plaż. O nich oraz położonych w pobliżu nich nietypowych atrakcjach turystycznych napiszę w kolejnej części.

C.D.N.Na Arubie jest świetnie rozwinięta komunikacja autobusowa – chyba najlepiej ze wszystkich odwiedzonych w trakcie tego rejsu wysp. Sieć autobusów nosi nazwę Arubus i działa naprawdę niezwykle sprawnie.

Dworzec autobusowy położony jest praktycznie naprzeciwko portu i obsługuje szereg linii funkcjonujących według rozkładów wywieszonych na poszczególnych peronach (a także dostępnych w internecie). Kluczowe z punktu widzenia zainteresowanych plażami połączenia do tzw. strefy hotelowej obsługiwanej przez linie 10, 10A oraz 10B kursują co chwilę – praktycznie co ok. 15 minut.

Sam dworzec wygląda następująco:



Bilety mają postać kart zbliżeniowych, kupuje się je w kiosku obok dworca. Bilet w dwie strony kosztuje 5 USD, bilet całodzienny na wszystkie linie 10 USD.

Praktycznie zaraz po moim po przyjściu na dworzec podjechał wspomniany autobus nr 10, którym udałem się w stronę strefy hotelowej i po ok. 10-15 minutach wysiadłem w okolicy farmy motyli. Jest to interesujące i trochę nietypowe miejsce zlokalizowane w niewielkiej odległości od jednej z bardziej popularnych plaż na Arubie – Palm Beach.



Sama farma motyli z oczywistych względów jest ogrodzona gęstą siatką. Zajmuje ona relatywnie niewielką, ładnie zaaranżowaną przestrzeń, w której wydzielono zarówno strefy silnie nasłonecznione jak również mocno zacienione, w których można obejrzeć kilkadziesiąt gatunków motyli: