Fly4free.pl

Dzień 9 Wertach - Liechtenstein 24 VI 137.40km,7:33:44 czas jazdy, 784 m suma podjazdów
https://www.strava.com/activities/2477762552
Poranek w górach był dość chłodny i wszystko było pokryte rosą. Szkoda że tak cały dzień nie mogło być. Za cel tego dnia, ustanowiłem sobie dojechanie do Szwajcarii, ale ostatecznie się to nie do końca udało. Pierwsze 10km to największy podjazd dnia, więc rozgrzewka i najgorsze na dzień dobry za mną. Następnie czekały mnie pojedyncze kolejne podjazdy których się nie obawiałem. Jednak po przekroczeniu granicy z Austrią niby nie wymagający podjazd, ale bardzo mnie wykończył w palącym słońcu i temperaturze 30°. Tego dnia zaczęły napływać pierwsze upały z nad Afryki, które wkrótce miały kompletnie dać po dupie zarówno mi, jak i całej Europie. Co trochę robiłem sobie przerwy w cieniu i mozolnie wspinałem się na w sumie niewysoką górkę. Wiedziałem że za nią już będzie tylko z górki i płasko, z racji tego że miałem zjechać do doliny rzeki Ren, wpływającej do jeziora Bodeńskiego. Zjechałem do miasta Bregenz, położonym ładnie nad jeziorem i wyłączyłem internet żeby pobliscy Szwajcarzy mnie nie naliczyli na duże koszta. Od tego momentu musiałem sobie radzić bez pomocy map google, których używałem w sumie tylko w większych miastach oraz orientując się czasami którą drogę wybrać. Ściągnąłem sobie aplikację maps.me z mapą offline Szwajcarii i ruszyłem dalej. Jedyny jej minus, to że nie widać na mapce przewyższeń, więc czasami trzeba było się posiłkować darmowym gdzieniegdzie wifi i korzystać z brouter.web w którym pięknie można sobie wyznaczać trasę z przewyższeniami tak jak chcę. Wracając do podróży to w Bregenz odpocząłem sobie na promenadzie nad jeziorem i ruszyłem dalej korytem rzeki. Im dalej tym piękniej wjeżdżałem płaską doliną, między już naprawdę wysokie szczyty gór przekraczających 2000m. n.p.m. Przewyższenia robiły wrażenie ze względu na to że dolina którą jechałem była położona na wysokości 350 m. n.p.m. Choć trasa bardzo łatwa to jednak z czasem zaczęło mi się dłużyć i kolejne kilometry gdzieś bardzo wolno mijały. Jazda w pełnym słońcu wałem przeciwpowodziowym Renu, coraz bardziej wyciągała energię i powoli zaczynało brakować mocy. Mała zmiana celu, który uznałem za kemping na południu Liechtensteinu, czyli jeszcze jakieś 25 km. Samego wjazdu do tego małego księstwa nawet nie zauważyłem. Nie było żadnego znaku typu „Witamy w Liechtensteinie”, tylko po prostu w którymś momencie tam po prostu byłem. Kolejne kilometry jazdy wzdłuż Renu mijały i w końcu dotarłem do Vaduz, czyli stolicy tego państewka. Ogólnie ceny wszystkiego kosmiczne, trochę turystów z których się chyba to państwo utrzymuje, ale generalnie wieczorem na mieście było dość pusto. Może to przez upał, bo raczej każdy jest ciekawy co w takim państewku się dzieje, choć poza górami i rzeką nie mają wiele do zaoferowania. Po wyjechaniu ze stolicy, dotarłem do kempingu położonego na południu kraju, za który zapłaciłem 18 franków czyli jakieś 70 zł na nasze. Na kempingu wzbudziłem zainteresowanie pewnej grupki włoskich kolarzy, którzy podróżowali we dwójkę rowerami oraz z ekipą pomocniczą jadącą kamperem z Florencji do Stuttgartu. Też bym chciał mieć takie zaplecze, ale to już nie ten sam klimat walki o przetrwanie. Mieli jakiś cel charytatywny i zbierali kasę w szczytnym celu przejeżdżając rowerami przez Alpy. Ogólnie zdziwieni byli, kiedy powiedziałem im że zamierzam dojechać do Marsylii, a potem przez Włochy nad Balaton. Mówili że jestem pozytywny wariat i jeśli będę we Florencji to żebym wpadał w odwiedziny. W sumie miło, ale kontaktu nie wziąłem i Florencji nie miałem w planach, ale zawsze to spoko otrzymać miłe słowa :P Następnie się umyłem, zagrzałem sobie jedzonko i mogłem na dobranoc obserwować bardzo ładny zachód słońca, za wysokimi górami, pokrytymi jeszcze miejscami śniegiem.












Dzień 10 Liechtenstein - Brunnen 25 VI 116.73km, 7:17:45 czas jazdy, 817 m suma podjazdów
https://www.strava.com/activities/2480247397
Po szybkim opuszczeniu Liechtensteinu i przekroczeniu Renu wkroczyłem do Szwajcarii. Myślałem ze będzie jakieś delikatne przejście graniczne, a tutaj tylko mało widoczna tabliczka informująca że tutaj jest Szwajcaria i tyle. Od tego momentu przez kilka dni miałem jechać krajową ścieżką rowerową nr. 9, która poprowadzi mnie aż nad jezioro Genewskie. Tylko kawałek odcinek przy jeziorze Czterech Kantonów pojechałem inaczej, po swojemu. Po kilku kilometrach jazdy wzdłuż rzeki Ren oraz po ściganiu się z jakąś kobietką na koniu, odbiłem na zachód wkraczając w jeszcze piękniejszą dolinę. Ta była dużo węższa i równie stroma, a po dojechaniu do jeziora Walensee to już kompletna orgia dla oka. Jazda kilkanaście kilometrów wzdłuż jeziora to sama przyjemność, nawet pomimo 32°C, dodatkowo sporo tuneli którymi prowadzą ścieżki rowerowe, dawały swym chłodem ulgę. Po minięciu jeziora i około 50km poczułem silne zmęczenie, więc postanowiłem się zdrzemnąć na jakiejś polance. Odpocząłem 30 minut, wiedząc że nad kolejnym jeziorem czeka mnie jak dotychczas największa wspinaczka w moim życiu. Czekało mnie ponad 500m w górę, więc gdzieś z tyłu głowy od rana to bolało, pomimo pięknych widoków. Nad jeziorem Obersee w miasteczku Pfaffikon zaczęło się niesienie krzyża. 3km w poziomie 200 w pionie przy ogromnej początkowo stromiźnie, zajęło mi aż godzinę przy tym zmęczeniu i w upale. Dalej było już trochę lepiej bo i nie aż tak stromo, ale nigdy mnie tak krótki odcinek tak nie wykończył. Nawet pojawiały się już pesymistyczne myśli że trochę za ciężko i gdzie ja dam radę, a przez Szwajcarię jeszcze kilka razy trzeba będzie się pomęczyć. W końcu kto by się spodziewał gór w Szwajcarii :D Wspinając się i co chwila robiąc sobie przerwy, miałem dużo czasu na podziwianie okolicy. Ciekawym było jak z lasu nagle wybiegł gość z gromadką może 10-letnich dzieci, którzy po prostu w ramach WF-u biegali po lesie. Zdziwiło mnie to w obecnych czasach, kiedy to rodzice boją się o kleszcze, przeziębienia i inne niebezpieczeństwa czyhające poza salą gimnastyczną, a tu takie zaskoczenie. Po jakimś czasie dotarłem do stosunkowo ruchliwej drogi, poboczem której, dalej prowadziła ścieżka rowerowa. Jadąc dalej rowerem miałem wrażenie, że to kierowcy aut bardziej uważają na mnie niż ja na auta i dało się odczuć jak bezpiecznym krajem do jazdy rowerem, jest Szwajcaria. Nikt nie wyprzedzał na żyletki, masa cierpliwości i brak piratów drogowych. Przeciwieństwo Polski, choć i u nas jest coraz lepiej. Kiedy w końcu udało mi się dostać na szczyt, byłem szczęśliwy, bo tego dnia czekał mnie już tylko zjazd do jeziora. Prawie 20 km zjazdu i po drodze piękny krajobraz, był miodem na serce po wcześniejszej mordędze. Jezioro Czterech Kantonów dotknąłem w miasteczku Brunnen, skąd był świetny widok na odnogę jeziora w kierunku południowym i zachodnim. Trochę takie fiordy, tylko cieplej i słodka woda. Stąd podjechałem do pobliskiego kempingu położonym nad samym jeziorem, gdzie mogłem popływać w chłodnym jeziorku jak i wziąć upragniony prysznic. Za kemping zapłaciłem 13,5 CHF czyli ponad 50zł, ale miejsce do wypoczynku warte swojej ceny.













Dzień 11 Brunnen - Spiez 26 VI 146.49km, 8:18:11 czas jazdy, 1116 m suma podjazdów
https://www.strava.com/activities/2484066449
Dzień ten zamierzałem rozpocząć od przepłynięcia promem przez jezioro. Za 8 CHF w ciągu około 20 minut przeniósł mnie on na drugą stronę jeziora, skąd mogłem ruszyć w dalszą drogę. Jazda płaskim bajkowym wybrzeżem wzdłuż kolejnych jezior, w pewnym momencie zmniejsza moją czujność i orientuje się że nie jadę moim szlakiem nr 9. Nie zauważyłem właściwego skrętu, tylko pojechałem tam gdzie ładniej i okazało się że nadrobiłem prawie 8km. W sumie nie okazało się to jakąś stratą, bo mogłem się przejechać ścieżką rowerową tunelami i galeriami wzdłuż jeziora i autostrady z kolejnymi świetnymi widokami. Zobaczyłem, zawróciłem i pojechałem dalej wzdłuż kolejnego jeziora, już we właściwą stronę. Po 60km za jeziorem Sarnersee skończyła się sielanka i czekał mnie pierwszy podjazd. Pierwszy 100m podjazd, choć bardzo stromy, poszedł dużo lepiej niż poprzedniego dnia i po 30minutach zameldowałem się nad jeziorem Lungerersee. Jezioro to położone między górami i ze swym turkusem bardzo mi się spodobało i musiałem w nim zamoczyć chociaż na chwilę nogi. Chwila oddechu bo zaraz czekał mnie dużo cięższy podjazd i dodatkowo okazało się że szlak prowadzi nieco rozmytą drogą szutrową. Podjazd porównywalnie ciężki jak poprzedniego dnia, z tym że poszło mniej boleśnie przez to że szlak prowadził lasem. Trochę cienia i człowiek już inaczej do wszystkiego podchodzi, a w sumie podjazd okazał się nawet cięższy, bo miałem prawie 700m wspinaczki. Dotarłem na przełęcz Brunig położonej na 1007m n.p.m. i stąd zaczął się ostry zjazd w dół. Stromy zjazd pozwolił osiągnąć wysokie prędkości przekraczające 60km/h, jednak podczas hamowania przy kolejnych serpentynach troszkę się wystraszyłem o hamulce, które się niesamowicie nagrzewały i śmierdziały. Ciężar roweru ze mną i bagażem, przywołał zdrowy rozsądek i resztę zjazdu pokonałem spokojniej, robiąc co troszkę przerwy aby hamulce odpoczęły, bo zapasowych klocków nie miałem. Kierowałem się dalej aby zobaczyć przełom rzeki Aare, bo zapowiadał się bardzo fajnie. Po dojechaniu na miejsce okazało się że jest tam akurat cała masa turystów i musiałbym niby czekać aby móc się tam przejść. Choć z biegiem czasu żałuje że nie poczekałem, to ruszyłem dalej. Bilet za 8 CHF bym przebolał, ale tego dnia czas był dla mnie bardzo ważny. Dalej jechałem kolejną płaską doliną wzdłuż rzeki Aare, a wokół mnie ze stromych ścian gór spływały co trochę kolejne wodospady. Widoczek bajeczny, a na dodatek miałem okazję przejechać się lokalnym lotniskiem, które przecinała normalna droga. Po prostu zamykają na niej szlaban jak na kolei kiedy chce wylądować lub wystartować samolot. Dalej pojechałem północnym brzegiem jeziora Brienzersee i dotarłem do turystycznego Interlaken, położonego między jeziorami i głębokimi dolinami. To trochę takie szwajcarskie Zakopane, ale oczywiście bez kiczu. Tutaj musiałem podjąć jedną z trudniejszych decyzji podczas wyprawy, ponieważ musiałem zrezygnować z przejażdżki w zajebistą dolinę do wioski Lauterbrunnen. Wystarczy wpisać tą nazwę w wyszukiwarkę i wiadomo dlaczego bardzo chciałbym tam być. Pozostał mi widok tej pięknej doliny z daleka i pogodzenie się z losem. Zrezygnowałem dlatego że dojazd tam i z powrotem zająłby mi grubo ponad godzinę, a następnego dnia czekał mnie ciężki podjazd i wolałem go zrobić rano niż w południe w tym skwarze. Z perspektywy czasu uważam że była to słuszna decyzja, no ale takich widoków zawsze szkoda. Z Interlaken ruszyłem dalej brzegiem kolejnego pięknego jeziora Thunersee i dotarłem do miasta Spiez, skąd leniwie zaczynał się kolejny podjazd. Droga prowadziła wzdłuż rzeki, a ja planowałem dotrzeć do pobliskiego kempingu. Na miejscu okazało się że ten jest nieczynny, a bez internetu nie mogłem tego wcześniej dokładnie sprawdzić. Pozostawał więc nocleg na dziko, więc pojechałem w górę rzeki, rozglądając się za dogodnym miejscem. Ogólnie w tym kraju ciężko o znalezienie jakiegokolwiek możliwego wjazdu w las i szukania tam szczęścia, więc los padł na ławeczkę przy ścieżce nad rzeką. Na ławce karimata, ja w śpiwór, a nade mną zawiesiłem płachtę która miała zbierać rosę.Pierwszy raz spałem w ten sposób na ławce jak jakiś bezdomny, ale obok był chociaż górski strumyk w którym mogłem się wykąpać i ogólnie bardzo mi się podobała ta forma noclegu. Generalnie nie wyspałem się najlepiej bo ławka była lekko pochyła, ale poza tym ciekawy nowy sposób na nocleg.















Dzień 12 Spiez - Lozanna 27 VI 135.09km, 7:49:10 czas jazdy, 1158 m suma podjazdów
https://www.strava.com/activities/2485715714
Od rana czekał mnie niemal 35km podjazd, dlatego chciałem ruszyć wcześniej aby nie wspinać się w upale. Szczyt znajdował się na około 1300m n.p.m. Wystartowałem o 7:30 i pierwsze 20 km przebiegło dość swobodnie, bo nachylenie było niewielkie. W Boltingen dotarłem do rozjazdu, w którym mogłem sobie bardzo skrócić drogę kosztem bardzo stromego podjazdu na prawie 1600m. Skróciłbym sobie drogę o 20km ale było by prawie 900m wspinaczki i potem z górki, ale odpuściłem. Byłoby raz a porządnie, ale trochę zmiękłem kiedy zobaczyłem te serpentyny zawijające się w górę. Tak więc pojechałem delikatnie dalej i za miastem Zweisimmen czekała mnie moja wspinaczka demo, 350m w górę. Wspinaczka była połączona z częstymi stromymi zjazdami w dolinki rzek i równie stromymi kolejnymi podjazdami. Na jednym z nich miałem, o dziwo w bezpiecznej Szwajcarii, najniebezpieczniejszą sytuację na drodze podczas wyprawy. Rozpędziłem się na wąskiej drodze z górki i w dolinie na zakręcie, mało co nie wjechał by we mnie równie rozpędzony z drugiej górki ciągnik. Ten miał jeszcze z przodu widły, na które mógłbym się nieprzyjemnie nabić, ale oboje wyhamowaliśmy w ostatniej chwili. W sumie to tylko ja byłbym poszkodowany, jako że byłem troszkę mniejszy ale wzajemnie się przeprosiliśmy za nieodpowiedzialność na wąskiej drodze i ruszyliśmy dalej w swoje strony. Kolejny podjazd był tak stromy, że ledwo zdołałem wepchać rower na górę pieszo i dziwiłem się, dlaczego tą drogą poprowadzono szlak. Dotarłem w końcu na szczyt, gdzie chwilę pogawędziłem z francuzem, który pokazał mi co warto zobaczyć po drodze. Następnie zaczął się zjazd w dół i już na spokojnie mogłem podziwiać, powoli kończące się wysokie Alpy. Choć droga była zazwyczaj lekko z górki i czasem płasko to zaczęło mi się jechać fatalnie. Powodem była jazda pod wiatr i oczywiście wysoka temperatura sięgająca tego dnia 34°. Dotarłem do Bulle gdzie zrobiłem sobie dłuższy postój i pojechałem dalej w kierunku jeziora Genewskiego. Wiatr zaczął wiać w plecy więc jechało się już dużo lepiej, nawet pomimo upału. Nic tak dobrze nie schładza, jak szybka jazda na luzie z pchającym w plecy wiatrem. W pewnym momencie dotarłem do miejsca z którego rozległ się widok na jezioro oraz stoki pełne winorośli. Serpentynami zjechałem w dół do miasteczka Vevey, gdzie chwile odpocząłem nad chłodnym jeziorem. Dalej wzdłuż jeziora jechałem już ścieżką nr 1, która miała mnie zaprowadzić aż do samej Genewy. Jechało się bardzo przyjemnie brzegiem jeziora po lewej oraz z winnicami po prawej stronie, w ten sposób dotarłem do Lozanny, gdzie planowałem przenocować się na kempingu. Po drodze odwiedziłem jeszcze park olimpijski położonym przy muzeum poświęconym igrzyskom olimpijskim, jednak te było już zamknięte. Ogólnie rejon jeziora Genewskiego obfituje w światowe siedziby wszelkich sportów. W stolicy olimpijskiej przejeżdżałem również koło światowej siedziby siatkówki FIVB oraz Maison du Sport w którym mieszczą się siedziby wielu innych sportów. Ogólnie okolica wydaje się stolicą świata, ponieważ i znajdują się tutaj i inne organizacje międzynarodowe jak ONZ czy WHO w Genewie. Dotarłem do kempingu położonym przy Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim za który zapłaciłem 20CHF i wypocząłem nad kolejnym jeziorem.


pierwszy rzut oka na jezioro Genewskie oraz miasteczko Vevey




płonie ogień olimpijski

Dzień 13 Lozanna - Serrières-en-Chautagne 28 VI 118.38km, 6:50:11 czas jazdy, 691m suma podjazdów
https://www.strava.com/activities/2487853472

Poranek zapowiadał się pozytywnie, tego dnia czekała mnie głównie miła przejażdżka wzdłuż jeziora Genewskiego i dopiero we Francji zapowiadało się ciężej. Najpierw zobaczyłem co olimpijskie i dalej jadąc brzegiem jeziora, co trochę przystawałem podziwiając góry i jezioro. Po jakimś czasie dotarłem do Nyonu gdzie siedzibę ma UEFA i chciałem wejść do środka, zobaczyć puchary które dojrzałem zza okna i tam wyprosił mnie elegancki ochroniarz. Siedziby europejskiego futbolu zwiedzać się nie da i musiałem się zaspokoić oglądaniem z zewnątrz, więc bez rewelacji. Przed Genewą postanowiłem wykąpać się w jeziorze, odpoczywając przy okazji na jednej z wielu plaż. Na większości plaż są publiczne prysznice aby opłukać się czystą wodą, więc przy okazji też skorzystałem i ruszyłem do Genewy. Z kilku kilometrów już było widać symbol tego miasta, czyli najwyższą fontannę w Europie wyrzucającą wodę na 140m. Przez samo miasto jechało się bardzo swobodnie, pomimo dość dużego ruchu aut. Ścieżkami rowerowymi mogłem swobodnie dojechać do zatoki i tak dotarłem pod samą fontannę. Tam już tłum turystów, ale nie było problemu aby podjechać pod samą fontannę i cieszyć się z jej ochłody. Tak się tam zasiedziałem, że jak już ruszyłem w końcu w kierunku granicy z Francją to zapomniałem podjechać do ogrodów ONZ, które też miałem ochotę zobaczyć. Nie chciało mi się już wracać i ruszyłem dalej. Przekroczyłem granicę i od początku miałem wrażenie, że we Francji jest bardzo brudno i dało się zauważyć sporo śmieci przy drogach. Zrobiłem sobie przystanek przy ruchliwej drodze, a po chwili została przywieziona pani która okazała się prostytutką i tutaj było jej miejsce pracy. Tak więc pierwsze wrażenie z Francją raczej słabe, po czyściutkich poprzednich krajach. Pojechałem dalej bo obawiałem się jej zarazków i powoli zaczęła się jazda pod górę. Nie była ona jakaś bardzo stroma, jednak zmęczyła mnie kolejny wspinaczka w upale. Po dotarciu na szczyt ogromna ulga bo dalej już górek miało nie być, więc pozostaje zjazd do miasteczka Frangy, gdzie zrobiłem zakupy i dojechanie na jakiś nocleg. Po wyjściu z klimatyzowanego sklepu, uderzenie gorąca było tak mocne, że ciężko było mi złapać oddech. Przez cały dzień organizm przyzwyczaił się do wysokiej temperatury, a po chłodnej klimie nie dało się wytrzymać. Powoli ruszyłem, licząc że się przyzwyczaje i pomogło chyba tylko to, że słońce było coraz niżej. Dojechałem nad rzekę Rodan, która miała piękny turkusowy kolor i miała mi ona towarzyszyć przez dłuższy czas, jak wcześniej Dunaj w Austrii. Powoli zacząłem rozglądać się za noclegiem na dziko, ale przypadkowo wpadł mi w oko kemping z bajorkiem obok. Podjechałem zobaczyć i francuzka która rozumiała tylko francuzki zaproponowała mi kemping za 5€. Jak na migi to super cena, spodziewałem się raczej coś koło 15€, więc super okazja. Kemping niewielki, ale było gdzie się naładować i wziąźć prysznic, a dodatkowo obok było fajne jeziorko, z fontanną podobną do tej z Genewy, w którym mogłem sie popluskać. Bardzo pozytywny koniec dnia.